Vanaf Umang

Lieve allemaal,

Inmiddels ben ik vier dagen op Umang en het voelt weer helemaal als vanouds! Het is in iedergeval volop genieten, wat een prachtig project op een prachtige locatie is dit toch! En wat gebeurd er veel!
Laat ik even bij het begin beginnen. Na woensdag een dag op Umang geweest te zijn had ik vrijdag een gesprek met Sulu en twee van de drie Nederlandse leraren. Dit stond gepland om half elf – ik checkte die ochtend uit en wilde perse de backpack in de trein ervaring dus had er al een reis van 2 uur op zitten – Wel eerste klas trouwens, want in de spits is het dringen geblazen en dat red je niet met je backpack. Maargoed, de taxi van de leraren kwam niet opdagen en daardoor waren ze er pas tegen een uur. Voor die tijd hebben Sulu en ik een nuttig gesprek gehad over het opstellen van een soort contractje voor toekomstige vrijwilligers, zodat iedereen weet waar hij of zij aan toe is. Langzaamaan komt er wat professionalisering!
Ook kon ik nog wat zorgen bij Sulu wegnemen – 18 studenten en 3 leraren, zo’n grote groep is er nog nooit geweest (meestal 2, 3 vrijwilligers!) en aangezien Umang erg afgelegen ligt en nog geen eigen auto heeft, vraagt dat veel georganiseer. Alleen al de maaltijden en de toevoer (7 kilo groente per dag!) en dan alle flessen water voor die hollanders.. (per 120 stuks halen ze ze). Maargoed, gelukkig kan ik daar wat dingen in organiseren en overnemen en ik geloof dat zowel Sulu als Daisy, van Umang, erg blij zijn dat ik er ben om de boel een beetje in goede banen te leiden. En dat is ook mijn functie hier, dus dat komt goed uit!
Het was een goed gesprek met de leraren, alles had ik al met Sulu besproken waardoor ik in een rap tempo de belangrijkste dingen met hen in het Nederlands kon bespreken. (dat kan allemaal wat directer!) Zij waren allemaal erg enthousiast en zijn van het type ‘niet kletsen maar werken’, wat precies is wat we hier nodig hebben en wat Sulu ook goed stemde.
Toen dit gesprek afgelopen was (zo tegen vier uur) barste ik helemaal van de energie om te beginnen, wat een leuke plannen en ideeen allemaal! De volgende ochtend zou ik naar Umang gaan, dus ik ging nog even de stad in wat shoppen. (en voor ik het wist was ik vijf uur verder en vijf tassen rijker ;-))
Zaterdag eenmaal op Umang aangekomen waren de kids erg blij: eindelijk, ze blijft slapen! Doordat ik er een dag eerder was kon ik ook mooi nog even helpen met de bedden en kamers organiseren (ook provosorisch voor zo’n grote groep!) Ook kon ik iedereen nog even voorbereiden op wat komen ging: het is niet niks als je altijd met 10 a 15 man op een terrein leeft en er ineens 18 bij komen! Maar ook hier is iedereen gelukkig erg enthousiast.

Zondag aan het eind van de middag komt de bus met de studenten aan. Voor het zover is krijg ik eerst nog persoonlijk bezoek. De vorige keer ben ik gesponsord door een heleboel lieve familie en vrienden en ook door WereldWijd Voor Kinderen. Via deze stichting had een broeder uit Veenendaal, toevallig vlak voor mijn vertrek, mijn vorige blog gevonden en mede doordat hij zelf al 22 jaar in Mumbai komt, was hij erg geintresseerd. Nog toevalliger was hij deze periode ook in Mumbai en wilde graag, met een Indiase zakenrelatie komen kijken. Helemaal leuk natuurlijk! Ik heb ze rongeleid en intussen hebben we veel gekletst. Voor mij erg leuk om allemaal te mogen vertellen en te laten zien natuurlijk! En helemaal aan mensen die zelf ook graag een steentje willen bijdragen.
Ik vond het een erg geslaagde middag!
Inmiddels zitten de studenten hier drie dagen. Na de eerste gebruikelijke onwennigheid, schikken en herschikken van de bedden, wennen aan de maaltijden en de chai en het verkennen van het terrein, gingen ze aan de slag. Iedere discipline kon zijn eigen plannen maken waardoor er op dag 1 ideeen te over waren, de meeste nog realiseerbaar ook. De mannen van de tuin zijn meteen het landbouwgedeelte ingedoken, waar op sommige gebieden 1,5 meter hoog onkruid staat – stond inmiddels. (ik zag veel ontwikkeling qua landbouw, want toen ik er was was er echt nog niks. Maar als ik deze jongens zo hoor gaat het nu pas echt beginnen!) Het mooiste aan dit project vind ik niet alleen dat ze volgend jaar weer terugkomen, maar dat er ook zorgstudenten bij zijn, waardoor je een koppeling kan maken tussen de bewoners en de dingen die gedaan moeten worden. Het is tenslotte hun tuin, hun leven! Daarnaast wilt deze groep continuiteit proberen te creeeren, door een boekwerk achter te laten wat door komende vrijwilligers en studenten gebruikt kan worden. En door natuurlijk volgend jaar weer terug te komen!
We tellen nu dag twee van echt werken. De groep is nu naar de stad om materialen in te slaan, ze hebben zelf geld ingezameld in Nederland en dus een leuk bedrag te besteden. Het landbouwgebied is niet meer te herkennen (of nu juist wel als zodanig te herkennen), de plannen en voorbereidingen voor twee hondenhokken, verbetering van de koeienschuur, bouwen van omheining, bouwen van kippenrennen, kopen van de dieren, maken van promotiefilms, bewoners leren in de tuin te werken, persoonlijke hygiene verbeteren, keuken herorganiseren en hygiene regels invoeren, inmaken van voedsel.. Volgens mij kunnen ze wel maanden blijven!

Mijn eigen rol vind ik ook erg leuk. Inmiddels heb ik weer aan de lijve ondervonden hoe verschillend communicatie in Nederland en India is en hoe essentieel het is om je hier voor een groot deel aan te passen aan de Indiase communicatie, anders jaag je mensen tegen je in het harnas en krijg je weinig gedaan. Ik ben echt de tussenpersoon, alle Nederlanders komen naar mij toe en ik sluit dat dan weer kort met de Indiers, en andersom. Hierdoor kunnen ze de groep als gasten blijven behandelen, wat ze hier heel fijn en belangrijk vinden, en als er iets niet helemaal gaat zoals bedoeld is, kunnen ze mij dat zeggen en kan ik dat weer doorgeven aan de Nederlanders. Daarnaast heb ik ook een boel voorwerk gedaan met Sulu en Daisy, waardoor Daisy nu gewoon haar eigen werk kan blijven doen en deze groep ook lekker aan de slag kan. Ze weten me gelukkig goed te vinden! Nu is mijn enige taak om te zorgen dat de Nederlanders hier aan de Indiers gekoppeld worden en dat ze elkaar leren kennen en dat ik op die manier overbodig word! Een mooi streven, al zeg ik het zelf. ;-)
Buiten mijn officiele taak geniet ik natuurlijk volop van het zijn hier, van de bewoners en het personeel. Ik vind het heerlijk om me lekker met hen bezig te houden, wat Hindi woordjes te leren en lol met ze te maken. Al vind ik het soms nog wel lastig de zorgstudenten zelf de dingen te laten bedenken en uitvinden en mijn eigen ideeen voor me te houden. Het is tenslotte hun project en voor hen een heel leerproces! Maar gelukkig word mijn mening regelmatig gevraagd, dus ik kan mijn ei wel kwijt. ;-)
De komende week ga ik heel veel genieten, bijleren over planten en dieren en zorgen dat deze groep de laatste anderhalve week ook kan knallen. De basis voor dit jaar en volgende jaren is in ieder geval al goed!
Goed, nu heb ik lang genoeg binnen gezeten en ga ik weer genieten van het zonnetje.. Het is tenslotte december!
Hele dikke kus, Rianne
Ps. Gister mijn ouders gesproken en van velen de groetjes gekregen, lief!! Daar heb ik het zondag ook over gehad met br. Van Ham, dat ik zonder het meeleven en de steun van iedereen thuis dit niet op deze manier zou kunnen doen! Dus dank!