Vanuit Mumbai

Lieve allemaal,

Na drie dagen Mumbai nog niet helemaal gewend.. :-)

M'n vlucht donderdag ging voorspoedig, Austrian airlines is erg fijn om mee te reizen! Savonds rond half twaalf stond ik op mijn backpack te wachten. Het duurde en het duurde maar ik mocht me geen zorgen maken van mezelf, want dit is India! Dingen hebben tijd nodig. En ja hoor, even later was daar mijn backpack. Ondertussen was ik al 'belaagd' door een mannelijke medewerker van het vliegveld onder het mom van ' I help you', eindigend in 'I am free tomorrow, i help you!'. Die heb ik kunnen afwimpelen met een I have a boyfriend, I don't need help!
Toen hij weg was zei een Indiaas vrouwtje: please be carefull! Beide typical!
(en ja hoor mam, ik ben voorzichtig!)

In het hotel slaap ik in een dorm, met 9 andere bedden waarvan tot nu toe slechts 3 bezet. Fijn, lekker rustig! En werkende airco, toilet en "douche" op kamer en slechts af en toe geen stroom. Naar Indiase maatstaven goed!

Vrijdag heb ik gebruikt om te acclimatiseren en een beetje de toerist uit te hangen in Colaba. 2x met de trein en 2 x verkeerd! En zelfs een boete.. Haha dat is me nog nooit overkomen! (omgerekend slechts een kleine 3 euro) Blijkt maar weer, |ndiers wijzen je liever de verkeerde kant op dan dat ze zeggen het niet te weten..

Het is leuk om hier een tweede keer te zijn, de vorige keer had ik na 4 maanden een eigen manier ontwikkeld om hier te leven, en die komt langzaam terug. Omgangsvormen, prijzen, manieren om iets te bereiken, i's all coming back to me. :-)
In eerste instantie is het vooral overleven, alles kost zoveel meer tijd: om ergens te komen (naar station lopen door mensenmenigte alsof je naar de arena gaat als ajax speelt, terwijl er allersoortig verkeer doorheen rijdt, in de rij staan (30 man voor je) voor een ticket, zorgen dat dit het goede ticket is, 7 roepie betalen (nog geen 10 cent :p) trein pakken in de vrouwencoupe, je zelf erin wurmen want propvol, drie kwartier in de trein..) En ga zo maar verder.
Ik heb ook het idee dat er dingen veranderd zijn, maar misschien zag ik dat de vorige keer gwoon niet, ik zie meer borden waar je bier en wijn kan kopen (hindu's en moslims drinken in principe niet)n ik zie af en toe indiase vrouwen met blote knieen (schouders niet) en ik wordt brutaler toegeroepen.

Ik zie weer van alles lekker te eten en drinken waar ik (nog) niet aankan, want niet zeker hoe het bereid is. Dus dag 1 drink ik alleen heel veel, ga naar de coffee day (de plaatselijke westerse koffieketen)
en eet fruit en een donut :p

Zaterdag heb ik afgesproken met de familie Padechia, een familie die Dionne en mij de vorige keer geholpen heeft met het vinden van een hotel toen wij savonds laat in mumbai aankwamen en niks konden vinden. Hele lieve en mogelijk nog bezorgdere mensen (mijn moeder is er niks bij!) Ik heb een dag lang in hun leven mogen meekijken, alleen maar gegeten (Want gastvrijheid staat gelijk aan eten) video's gezien van de trouwerij van (uitgehuwelijkte!) dochter Niki, bij alle buren op visite geweest, en vooral heel veel gekletst over de Indiase cultuur en met dochter Mansi ook heel veel over het leven van een twintiger in Mumbai. Niet te vergelijken natuurlijk, maar des te interessanter voor mij! Een hele lange en vermoeiende dag (want ik moest de hele dag mn best doen niet te westers te zijn en aan heel veel dingen denken: schoenen uit bij naar binnen gaan, nee zeggen is onbeleefd, hoe je chai thee drinkt (van het kopje giet je het op het schoteltje en drink je het op - gekke ik denkende dat je uit het kopje drinkt)
en ze vinden mij een heilige dat ik met gehandicapte kinderen wil werken. Hier word ik verlegen van en gelukkig kan ik hen ook ophemelen (Want ophemelen is hier een sport! En ook heel vermoeiend voor mij :p) over dat ze zo gastvrij zijn voor mij en mij zo goed helpen.
Dankzij hen heb ik een indiase simkaart en ben ik nu dus alleen nog op dit nummer bereikbaar: 0091 9167112980.
Het was een super interessante ontmoeting, een gezin dat in sommige opzichten heel westers is (vader werkt in de diamantindustrie en heeft de hele wereld over gereisd, dochters studeren allebei voor advocaat oid) en ook nog zo indiaas in bijvoorbeeld huwelijken of de rol van de vrouw (die bedient de man en die dag mij ook)

Vandaag is mijn rustdag, heerlijk uitgeslapen, ook al ben ik zo'n 10 cm te groot voor het bed. Morgen ga ik eindelijk naar Bal Anand! Ik ben zo blij hier te mogen zijn om iets te doen! Alleen maar reizen is in dit land niet aan mij besteed. Mumbai is ook geen fijne stad vind ik, dat vond ik in 2010 ook niet, ik vind het een vieze stad en ingewikkeld in elkaar zitten. Wat dat betreft is het jammer dat Bal Anand niet in Delhi staat! Gelukkig mag ik komende week ook richting ' de veluwe'.

Ik hoop op een goed gesprek met Sulu, en ik heb er al het vertrouwen in als ik de mails lees van de mensen die de laatste gesprekken met haar gevoerd hebben. Ze is erg positief over dit project, dus ik hoop dat ik dat nog iets kan versterken, de laatste puntjes op de i kan zetten en dat de studenten zo de mogelijkheid krijgen om hun kennis te delen en een goed project neer te zetten!
Ik heb er in ieder geval zin in weer naar 'mijn' bal anand te gaan morgen.

Ergens in de loop van deze week hoop ik zicht te hebben op mijn verdere tijd hier. Dan zal ik wel weer even berichten! Voor de mensen die ik het beloofd heb, morgen mail/bel ik.

Dikke kus! Rianne