Toch nog!

Jaa dat hadden jullie niet verwacht he!

Nee - zonder gekheid, ik was van plan jullie allen pas weer in Nederland te spreken, maar er zijn wat dingetjes veranderd en dat hoort toch hier te staan!

Afg. zaterdag heb ik Dionne weer naar t vliegveld gebracht en die is al lang weer veilig thuis in dr mooie huisje. Voor mij restte alleen nog maar inpakken en Umang!

Bij Umang ben ik gister geweest: de kids hebben veel geleerd op het gebied van de workshop: ze hebben goede materialen en kunnen inmiddels, naast de gewone enveloppen en papieren zakken ook versierde enveloppen, kettingen, en onderzetters maken. Er komen verschillende mensen workshops geven, waardoor ze erg veel bijleren. Wij hebben al weer even geshopt, en we zijn niet de enige dus ze verkopen ook daadwerkelijk hetgeen ze maken! Super natuurlijk. De rest van de routine (het dagelijks leven) gaat minder goed: er is geen vast personeel en dus nauwelijks begeleiding. De kids doen wat hun goed dunkt en wat ze nog weten van hetgeen wij ze geleerd hebben, maar ze moeten nog een heleboel bij leren. Ze worden nu echt een beetje aan hun lot overgelaten en dat is wel zonde. Vanuit het weeshuis erkennen ze dat ook, maar ze richten zich nu vooral op de ontwikkeling van de workshop. Nou goed, we zullen zien!

Eenmaal terug sprak ik met het hoofd, Sulu, en die gaf aan dat het aanleggen van de weg, wat ik wou sponsoren, niet doorgaat. Zo kan dat veranderen in anderhalve week! Het regenseizoen komt er hier aan dus ze zijn sowieso te laat, en aangezien er nog veel gebouwd moet worden (en dus veel werkverkeer) vinden ze het zonde om de weg nu al aan te leggen. Op zich een goed punt. Dat willen ze nu als allerlaatste doen, mijn inschatting is dat het nog zo'n 5 jaar gaat duren. Dat vind ik te lang voor dit sponsorgeld, dus dat ga ik ergens anders aan besteden.
(ooh, ze gaan wel de weg met puin enigszins levelen, zodat de kinderen zich iets beter kunnen voortbewegen)

Maargoed, fijn zo op je ene laatste dag te horen dat je nog een som geld over hebt! Gelukkig waren er genoeg andere opties, en na een goed gesprek heb ik besloten het geld dat voor de weg bestemd was (de speciale schoenen komen er dus nog steeds) aan solar panelen te besteden. Dat klinkt super de luxe natuurlijk, en dat is het enrgens ook wel, maar in de tijd dat ik daar geleefd en gewerkt heb, heb ik geleerd hoe belangrijk het is dat die er komen. De stroomvoorziening is daar niet zoals wij het kennen, de stroom valt gemiddeld 5 keer per dag uit, en savonds betekent dat totale duisternis. Er is een generator die bij nood aankan, maar die runt op diesel en dat is vele malen duurder dan gewone stroom. Doordat de stroom zo vaak uitvalt hebben ze al het 3 dubbele van het normale verbruik gebruikt.
Daarnaast is het overdag ook een crime, je hebt dan geen licht nodig maar wel de fans aan het plafond. Zonder die dingen loopt het zweet in straaltjes over je lichaam en komt van werken niet veel meer. Met de zonnepanelen kunnen we er voor zorgen dat de kids snachts niet meer bang hoeven te zijn en overdag gewoon hun normale routine kunnen volgen. Heerlijk lijkt me dat.

En nu nog een persoonlijke spanning: die stomme aswolk! Ik vlieg via londen naar huis, en ik hoor via te veel kanalen dat er allemaal problemen zijn. Op de ene site lees ik geen problemen met mijn vlucht, op de andere staat dat ie later aankomt (Waardoor ik nog maar een half uur overstaptijd heb - dat wordt niks) Ik ben gelukkig niet zo'n druktemaker dus ik zie het allemaal wel, maar het kriebelt ergens wel.. Als je dan naar huis gaat wil je ook wel gewoon naar huis!

Nou goed, ik hoop morgen om 11 uur op schiphol te staan! Ik vertrek hier in ieder geval om half elf vanavond. Pranita brengt me weg, dus dat is wel fijn! Ik wens mezelf bij deze een goede reis en ik zal mn best doen wat zon mee te nemen! (word ik misschien ook nog bruin)

Een dikke laatste kus uit India!