Weer een week Umang!

Zomaar weer een berichtje!
Afgelopen zondag kwam het hoofd, miss Sulu, weer langs op Umang en die had het ineens over nog een vrije dag.. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen! Het voelt zowaar als een luxe; twee vrije dagen in de maand! Vandaag zijn we dus naar Matheran geweest, een hillstation (in de bergen), waar we met een boemeltreintje omhoog klommen. Dat was erg leuk en vooral super mooi. Wat een uitzicht! (en wat een afgronden soms..waar wij langs boemelden!)
En nu zitten we dus even in ’ons’ dorpje, dat op 3km afstand van Umang ligt en waar ik nu voor de tweede keer ben ;-) maar even internetten!
Ik zal het nu kort houden, dan hebben we nog tijd om zo ergens VLEES te eten! (vegetarisch is best te doen hoor maar zo’n gehaktbal van je moeder.. Al zal ik die hier niet vinden.. Nog even..!)
De afgelopen week begon met een bezoek van de lerares van driekwart van de kinderen. Zij kent de kinderen al tien jaar en kon ons een boel vertellen over wat ze kunnen. (wij zijn begonnen hier zonder dossiers of wat, en door het taalgebrek is het erg lastig uit te vinden wat ze geleerd hebben en gewend zijn te doen.) Maar zij kon het ons vertellen! Nu hebben we een hoop meer handvaten, we hebben de workshopuren uitgebreid naar 5 uur totaal (ipv 3), al zal het vanaf mei weer gaan veranderen, dan is het de bedoeling dat de kinderen vaste taken krijgen en geld gaan verdienen met bijv in de tuin of keuken werken. (kleine bedragen waarmee ze zelf hun ondergoed of een luchtje kunnen kopen)
Maargoed, wij hebben ook meer materialen gekregen waardoor de workshop uren een stuk veelzijdiger zijn geworden! We beginnen iedere ochtend met een voorstelrondje in engels, wat echt iedere dag nodig is, anders zakt het weer weg! Dan doen we verschillende leer-activiteiten: klokkijken, rekenen, kalender lezen, tellen in het engels, kleuren en vormen benoemen, geld oefeningen.. En nog een heleboel meer!
De lerares heeft ons ook verteld hoe de kinderen geleerd hebben zakken van oude kranten te maken, die dan vervolgens verkocht worden in Mumbai, aan marktkoopmannen. Dus het geldverdienen kan beginnen!

De nieuwigheid van het project is er nu af voor mij, maar er zijn nog genoeg andere factoren die het interessant houden! Verschillende kinderen hebben bijvoorbeeld last van woedeaanvallen: ze komen uit een omgeving waar er weinig controle of regels waren, en hebben nooit goed geleerd hoe met bepaalde gevoelens om te gaan. Nu komt het dus met enige regelmaat voor dat er iemand uit zijn dak gaat, maar dan ook echt helemaal! Ik ben wel wat gewend vanuit Nederland (zoals sommige misschien weten heb ik oa met verstandelijk beperkte met gedragsproblematiek gewerkt) maar het totale gebrek aan controle over zichzelf wat ze hier laten zien, is (beroepsmatig) heel interessant. De schrammen en butsen in het meubilair en mij (klein beetje maar hoor, ik lig er niet wakker van) zijn iets minder fijn.
Ikzelf heb de afgelopen week met wisselende emoties doorstaan (nee, niet door die agressie incidenten), ik was een paar dagen niet zo lekker en heb zelfs een beetje last van heimwee gehad! Dan is het vervelend dat je er niet even tussenuit kan voor een break. Zoals mijn familie en vrienden weten heb ik af en toe nog wel eens de neiging heel levendig te dromen, en de dagen voor we naar Poona gingen (mn vorige berichtje) droomde ik iedere nacht dat de kids in onze (afgesloten) kamer zaten, en niet naar bed wilden. Nou dan ben je wel aan een pauze toe! Maar deze afgelopen week droom ik ook veel en levendig, voor mij een teken dat het een beetje veel is. Van de momenten met de kids geniet ik echter nog steeds volop, en dan vraag ik me weer af waar ik me snachts nou zo druk om maak.. Maargoed, ik kijk dus met gemengde gevoelens naar onze laatste komende week, 1 mei zal onze laatste dag zijn. Ik ga de kids ontzettend missen, want (heb ik dat al geschreven?) zoals ik in Nederland (al zeg ik het zelf) een professionele band met de clienten opbouw, en dus afstand bewaar, hier lukt me dat niet. Door al het intensieve contact, zelfs in mijn dromen, worden of zijn het echt je kindjes. En aan alle affectie die ik van hun krijg merk ik dat het wederzijds is! Dus dat wordt nog slikken straks. Maar aan de andere kant is een maand fulltime aan de slag ook genoeg, we zijn nu al echt aan het afronden en overdragen, en dat is ook goed. Zoals ik al zei, ik ben zelf ook toe aan, nouja, aan iets anders denk ik.
Van mijn kant af wil ik alles doen om hetgeen wij opgezet hebben, verder te laten gaan als wij weg zijn. Ik ben in mijn vrije (?) uurtjes dan ook een dossier aan het opstellen over het dagprogramma en de kinderen. Wij werken met de kids, daarnaast is er een regeltante voor de hele toko en iemand in de keuken en mensen in de tuin. Als wij dus weg zijn, moet er vervanging komen, omdat degene die overblijven geen flauw idee bleken te hebben van wat we nou precies wanneer doen. Ik ben dan een heerlijk pietje precies en wil het graag de volgende vrijwilligers – wanneer die ook komen- makkelijk maken. Mijn dossier beslaat nu zo’n 20 pagina’s, en is nog niet af. Regelmaat is belangrijk voor de kinderen en dan kan je wel alleen het dagprogramma op papier zetten, maar als er staat ’duty-time’ (’taken-tijd’) dan moet daar natuurlijk ook een uitleg bij.
Maargoed, ik vind het ook wel leuk om te doen en kan het ook wel goed verwoorden, wat dat betreft ben ik wel een beetje een kantoorpiempie. Ik vind het alleen jammer dat het nu dus allemaal weer Indian-style gaat (wat ik had kunnen verwachten natuurlijk, in India), Sulu verwachtte nieuwe vrijwilligers in mei, en heeft tot nu gewacht op een reactie. Terwijl wij zeiden dat áls er nieuwe vrijwilligers komen, dat allang rond geweest zou zijn, ook ivm een vliegticket e.d.. Maargoed, nu komen er dus geen nieuwe vrijwilligers en heeft ze een probleem! Er is geregeld dat er in iedergeval iedere dag een nurse aanwezig is, voor een periode van drie dagen steeds. Ook dat is typisch, dat dat eerst geregeld wordt (de medicijnen worden nu gegeven door iemand die blijft) terwijl als je niemand hebt om de kids te begeleiden, je toch echt een groter probleem hebt.. Zoals het er nu naar uitziet worden er steeds mensen vanuit Bal Anand (het weeshuis) gehaald voor een paar dagen, wat de routine dus kapot zou maken. Heel misschien komt er een lerares van een oude school werken, dus dan zou een deel van de dag opgevangen zijn, maar wij gaan in ieder geval overdragen aan de staff van Bal Anand. Dus nu ga ik het geschreven dagprogramma heeeeel vaak uitprinten en overal in Umang ophangen, zodat ze dáár in ieder geval niet omheen kunnen.
We zullen zien!
Nou, afsluiten met wat leuks: afgelopen zondag hebben wij voor de kids ontbijt en avondeten gemaakt. Nederlands natuurlijk! Ontbijt waren wentelteefjes (Pranita maakt ze met alleen melk en ei, ik met melk, ei en bloem, wat is de officiele manier mensen? ;-) We vonden allebei onze eigen versie lekkerder natuurlijk) en ook al konden ze het niet uitspreken, ze zaten te smullen en we hebben ze meteen geleerd hoe je het moet maken.
’s avonds aten we spaghetti! (ja niet heel hollands, we weten het) De spaghetti zelf vonden ze lekker, maar de saus was veels te flauw voor hun! (haha - ze hadden wel een klein puntje, zelfs ik vond hem wat flauw) Dan maar zoete spaghetti na (spaghetti met suiker en boter - de credit is voor mijn omaatje) waar ze allemaal van smulden. Of we het deze zondag weer wilden doen! Ehmmm.. Haha voor ons afscheid, op een zaterdag, gaan we de hele middag hollandse spelletjes doen (koekhappen, spijkerpoepen, blinddoekje, met de benen aan elkaar vast wedstrijdje doen, etc. En dan willen we savonds weer eten maken.. We willen eigenlijk stampot maken, want wat is er hollandser?! Maar boerenkool of hutspot is toch echt te smaakloos.. (voor hen he! Ik zou er bijna een moord voor doen) dus ik dacht zuurkool! Dat is in ieder geval behoorlijk intensief van smaak. Maar nou moeten we nog uitzoeken of we dat kunnen krijgen hier.. En stampot zondag spekkies en bal gehakt is eigenlijk ook geen stamppot.. Wie nog andere goede (makkelijke vegetarische) ideeen heeft, mag t mn moeder vertellen! (ik zie geen internet meer tot ik terug ben)
Gister hadden wij trouwens ook een typisch indiaas momentje: een van de tuinmannen, die we allebei nog nooit echt gesproken hadden door de taalbarriere, vroeg –via de kids- of we met hem en zijn vrouw wilden eten, of ze kip voor ons mochten maken. Nou daar zeggen we geen nee tegen natuurlijk! Dus eergisteravond worden we geroepen en is de tafel gedekt, en ipv dat ze met ons mee-eten, gaan ze kijken hoe wij eten! Dat hadden we kunnen weten, want typisch indisch, maar toch niet zo gemakkelijk! Ze scheppen ons ook nog eens op en we mogen ook niet afruimen.. De kip is heerlijk, ook al is hij uberpittig (sebas, weet je dat eten nog in dat restaurant met familiekamer? Zo pittig! En dit konden we niet laten staan natuurlijk) Gelukkig was het donker en zagen ze niet dat we loopneuzen hadden en vlekkerige halsen (nouja, ik dan, pranita heeft daar natuurlijk geen last van) haha maar ondanks t hoge pittigheidsgehalte, was het een super maaltijd en super lief van deze mensen. Morgen gaan we bij hun huis langs, ze wonen in het dorpje aan de overkant van umang, drie huizen en 15 koeien (vergelijkbaar met drie huizen en een kerk in nederland) dat Wandjerwadi heet (weet niet of je het zo schrijft) en dat vooral bestaat uit plachen hutjes. Ben heel benieuwd! Wij hebben wat foto’s van hem (28) en zijn 23 jarige vrouw gemaakt, en hun twee dochtertjes van 5 en 2. Die drukken we voor ze af, dan kunnen we tenminste iets terug doen!

Nu goed, ik ga stoppen! Over iets meer dan een week, zaterdagavond, vertrekken wij weer naar Mumbai (al kan dat ook best zondagochtend worden hoor, dat weet je hier nooit). Die maandagavond komt mijn lieve vriendinnetje Dionne hier aan in Mumbai, en gaan we nog even twee weken heerlijk vakantie vieren! En dan de 19e vlieg ik om 02.20 weer naar huis, om om 11.05 op schiphol aan te komen..

Zondag de 23e schijnt er een welkom thuis feestje georganiseerd te worden te huize Boone.. ;-) Vanaf twee uur, en ik ga jullie lekker allemaal uitnodigen! (bij deze) Ik zou graag mijn trouwe lezers in het echie spreken! (Is wel goed he, mam? =))
Dus hopelijk tot dan! Al volgt er voor die tijd vast nog wel een berichtje..

Heel veel liefs!

Ps. Foto’s staan hier, zowel in het ’India’ mapje als het ’Bal Anand’ mapje. http://cid-ac237adb682e5f56.skydrive.live.com/albums.aspx