Van Bal Anand naar Umang

Lieve mensen!

Het is een tijd geleden, maar nu dan toch weer een verslag! Na een mooi afscheid op Bal Anand (voor de gelegenheid hadden wij als vrijwilligers ons allemaal in traditionele kleding gehuld, zie foto’s) op naar Umang.
Umang was vanaf dag 1 een onvergetelijke ervaring. Zoals ik al schreef, samen met Pranita ben ik naar Umang vertrokken, met één vaste medewerker die op het terrein woont, vormen wij de staff.
Zondag 28 maart was de officiele opening van Umang. Er waren veel gasten, veel uit Nederland ook – het overgrote deel van de financiering komt vanuit de Nederlandse stichting. En natuurlijk waren de kinderen, nu volwassenen, er zelf ook al bij! De boel zag er prachtig uit, alles was versierd en de deuren van de eerste cottage, waar de kinderen en wij slapen, waren verzegeld en werden door middel van lintjes en een schaar geopend. Er zijn 5 kamers onthuld, één kamer om te ontspannen, een jongenskamer, de mentorskamer, een meidenkamer en een kamer waar wij slapen! Een apart vrijwilligersgebouw is in aanbouw, voor nu slapen we in een kamer wat later een tweede meidenkamer wordt. En wij mochten onze eigen kamer openen en het lintje doorknippen! De kamers zien er echt op en top uit, nog niet alles is af, maar als je dat even wegdenkt is het echt een super de luxe locatie. Vooral in vergelijking met waar de jongeren vandaan komen! Ze slapen met vier of vijf personen op een kamer, en hebben een eigen badkamer en een wasgedeelte met dubbele wasbak. Alles is rolstoeltoegankelijk, wat erg handig is, vooral als er in de toekomst meer rolstoelers bijkomen! (nu zit er één iemand in een rolstoel)
De jongeren hebben allemaal hun eigen bed en eigen kleren, een hele nieuwe ervaring voor ze, want in Bal Anand was er één kledingkast en zocht je gewoon iets dat goed was. En er waren bij lange na geen bedden voor iedereen, dus de rest sliep gewoon op de grond.. Er valt hier nog een boel te leren, (voor de kids, maar ook voor ons) buiten moeten ze schoenen aan, ze moeten zelf hun kamer schoonmaken en de was doen. Leren omgaan met water (is niet onneindig voorradig hier!), tafelmanieren, vrij spelen.. En bovenalles, wennen aan een ander dagritme en zoveel meer hitte!

Zondagavond na de opening was het ver na twaalf uur voordat wij in bed lagen, alles was nieuw en voor iedereen beddengoed had, de tanden gepoetst waren en alles sliep..
En maandagochtend begonnen we dus met 8 jongeren met een licht verstandelijke en vaak ook lichamelijke beperking, een huisvesting waarin de elektriciteit en water nog minstens 1 keer per dag uitvalt, en verder niks! Pranita is als nurse meegekomen, ik als social worker. Aan mij dus de schone taak allereerst een dagprogramma op te zetten voor deze kids! Ik kan gelukkig wel met Pranita en miss Sulu overleggen. De eerste dag heb ik gebruikt om ze te leren kennen, sommige spreken redelijk engels, andere maar 1 of 2 woordjes. Gelukkig hadden we al een aantal hindi woorden onder de knie vanuit Bal Anand, en hier leren we snel bij. De eerste week hebben we van alles uitgeprobeerd en weer aangepast, en inmiddels zijn we tot een aardige routine gekomen. En ik heb inmiddels aardig wat geleerd over de gewoontes hier in India! De jongeren werken 6 dagen per week, op zondag zijn ze vrij. Alle werkdagen maken wij ze 7u wakker, wassen ze hun gezicht en poetsen hun tanden en komen (in pyjama!) naar buiten om te wandelen. Dit doen ze, op en neer over het pad, voor een half uur. Dan loopt het tegen 8u en is het tijd voor Chai (indiase thee). Vervolgens gaan ze met hun taken beginnen, er gaan er twee naar de keuken, helpen het ontbijt klaar maken, voor beide kamers maakt er een de vloer en badkamer schoon (iedere ochtend, vegen en dweilen! Is ook wel nodig met al dit stof) en de ander doet de veranda. De honden moeten ook nog uitgelaten worden en intussen moet er nog aangekleed worden, de was gedaan, de bedden opgemaakt en de planten water gegeven. Zo is iedereen druk bezig! Tot half tien, dan is er ontbijt. Na het ontbijt hebben ze even een half uurtje vrij en dan gaan ze voor twee uur naar de workshop – een ruimte waar wij de schone taak hebben ze activiteiten aan te bieden, knutselen, muziek, spelletjes..Ter voorbereiding op het ’echte’ werk, uiteindelijk moet hier een winkeltje komen waar dingen die de jongeren gemaakt hebben, verkocht kunnen worden. Een beetje zoals de Juma in Heemskerk! Maar in de workshop hebben we ook tijd om ze dingen te leren, al ben je daar de hele dag mee bezig. Dingen als je bed opmaken, niet de muren aanraken als je loopt (die zaten na een paar dagen al onder de vingers!), niet door elkaar schreeuwen, wachten met eten tot iedereen er is, tafelmanieren, zuinig zijn op je spullen.. En zo is de lijst nog een stuk langer! En ook heb ik de schone taak om ze engelse les te geven! Pranita dr engels is niet zo goed, dus een keer of drie per week probeer ik ze wat basis engels bij te brengen. Dit moet met veel creativiteit gebeuren, want de concentratieboog van deze kinderen is erg laag. Maar wel leuk als het werkt!
Dan gaan we lunchen en na de lunch mogen ze een uur rusten, en er wordt wat afgesnurkt! De kinderen zijn doodop, ze zijn nog niet gewend aan de hitte (stuk warmer hier dan in de stad, en ze zijn veel meer buiten) en aan het werken (ze hebben wel klusjes gedaan en kunnen als de beste schoonmaken, maar ze zijn niet gewend hele dagen bezig te moeten zijn in een vaste routine)
Na de rust gaan we nog een uurtje de workshop in en daarna is het tijd voor een snack! Na de snack zijn ze vrij; dan gaan ze douchen (er is hier geen warm water, maar smiddags is het wel lekker opgewarmd door de zon) en mogen ze doen wat ze willen. Dat is nog best moeilijk voor ze. Gelukkig zijn wij er om ze badmintonrackets te geven (al is cricket – de nationale sport van India – veel populairder natuurlijk!) of andere activiteiten. ’s Avonds is het ook nog tijd om bepaalde planten water te geven, er moet ook voor de tuin gezorgd worden. Om 20.00 is het etenstijd, voor iedere maaltijd wordt gebeden en daarna roepen ze om het hardst ’eet smakelijk’.. We leren ze gewoon Nederlands! Dan is het nog één keer vegen en dan om half tien naar bed! Meestal rollen wij er meteen achteraan, want van 6.45-22.00 zijn lange werkdagen! Maar het is super leuk om het vertrouwen en de verantwoordelijkheid te krijgen en je dan in een project zoals dit te kunnen storten. Het is zo’n verschil met Bal Anand, het weeshuis! Daar waren we echt extra, puur voor extra aandacht aanwezig. Hier zijn wij niet alleen begeleiders, maar moeten we ook de keukenmedewerker instrueren (hmm.. wat dachten jullie van boerenkool?) de tuin half en half runnen, de kamers checken op wat er nog nodig is (ene kamer doet de douche het nog niet, wij hebben maar een half betegelde badkamer en zo is de lijst een stuk langer), zo valt de stroom met grote regelmaat uit en overstroomd het waterresevoir ook nog wel eens. En zo hebben we er inmiddels twee nieuwe bewoners bij gekregen, de hondjes Goldie en Foxie, die de kinderen als afscheidskadootje vanuit Bal Anand hebben gekregen en die uiteindelijk als waakhonden moeten gaan dienen. Voor ons betekend dit automatisch een extra klus, want opvoeden, uitlaten en zindelijk maken kunnen de jongeren niet! (de helft slaat nog lachend op de vlucht als ie blaft) Bijna alle facetten van het runnen van een organisatie voor gehandicapten – indian style – komen aan bod.
Maar het zijn bijzondere kinderen en het is erg bijzonder hier te zitten. Er zijn veel overeenkomsten met mijn werk thuis, maar naast de omgeving en cultuur zijn ook de kinderen op bepaalde vlakken anders dan de verstandelijk beperkten in Nederland! Erg interessant voor mij om te ervaren. Om 7 uur in de ochtend is het nog heerlijk koel en tot het ontbijt genieten we van een heerlijk ochtendzonnetje. Daarna is de zon echt te heet, staan de ventilatoren continu aan (als er stroom is tenminste) en is het water niet aan te slepen. Gelukkig is hier een mooie veranda waar we lekker in de schaduw kunnen werken! ’s avonds genieten we van een prachtige sterrenhemel en van het geluid van de krekels. Het is heel rustgevend; niets anders te hoeven doen of moeten doen dan voor deze kinderen zorgen (wat heus erg vermoeiend is: ik moet er geregeld snachts uit omdat ze allemaal wakker zijn en herrie schoppen) Maar om verder geen andere zorgen of verplichtingen te hebben, en dan in zo’n omgeving! Dat gaat nog heel erg wennen worden als ik straks weer een normaal leventje heb..

Dat we in de vrije natuur leven, is ons inmiddels al meer dan duidelijk. We zitten dicht bij een rivier (waar we zondags met de kids heen gaan en wat ze geweldig vinden!) dus het stikt hier van de kikkers, maar ook spinnen (en dan niet alleen van die kleine nederlandse he, ook formaat grote sprinkhaan), muggen, zwerfhonden, giftige insecten en sinds kort ook luizen..! Daar hadden ze me voor gewaarschuwd voor ik naar Bal Anand ging, dus ik heb voorzorgsmaatregelen meegenomen en in Bal Anand waste en kamde ik om de dag mijn haar met speciale shampoo.. Daar werden sommige kinderen met de knipbeurt gewoon kaal geschoren, omdat ze anders niet van de luizen afkwamen. Maargoed, drie weken Bal Anand en Rianne had geen luizen! En toen kwamen we hier en ben ik het een week straal vergeten.. en ja hoor, Rianne heeft voor de derde keer in dr leven luizen! (één keer samen met de hele klas, en één keer een aantal jaar terug toen ik me op 5 december in een geleende verkleedoutfit + pruik hees) Al zijn volgens mij de kinderen hier ook niet luizenvrij, ik heb het gevraagd maar dan zeggen ze dat alleen jonge kinderen luizen hebben, oudere niet. (nou voel ik me nog wel heel jong natuurlijk)
Gelukkig valt het mee met de extra zorgen (je zou maar een heel huis hebben! Ik heb alleen een backpack) en ben ik er vast en zeker al vanaf als ik thuis kom. En anders knuffelen jullie me maar extra goed..
Sowieso passen beestjes in je haar wel een beetje in het hele plaatje van mijn leven hier; aangezien ik nu al veertien dagen alleen maar in de aanwezigheid van mijn cliëntjes ben, samen met drie andere medewerkers, heeft opduffen weinig zin! Het is ook veels te warm om je haar los te dragen en je mascara loopt alleen maar uit.. En sinds gisteren zijn we helemaal ’af’ (lees: niet toonbaar in Nederland) we hebben namelijk een schort gekregen! Een groot wit keukenschort, waar het logo van Umang opgeschilderd staat (handgeschilderd, dat dan weer wel). Wij voelen ons belachelijk, maar alle indiers vinden het leuk! Het is hier namelijk niet gebruikelijk om een schort te dragen in de keuken, zoals wij dat kennen, maar een schort voor tijdens je werk is wel heel normaal! Dus nu heb ik de hele tijd het gevoel dat ik in de keuken verder moet (okee, ik voel me een klein beetje gedegradeerd tot keukenmedewerkster ;-)) Maargoed, charming foto’s volgen vanzelf!

De kinderen hier zijn allemaal in Bal Anand, het weeshuis, opgegroeid. Dat heeft er voor gezorgd dat ze erg goed schoon kunnen maken, en goed kunnen helpen met koken. Het is zelfs dusdanig, dat ze dit als hun hobby’s benoemen! De gemeenschappelijke ruimtes worden met veel plezier, op eigen initiatief, geveegd, en niemand hoeft aangespoord te worden om de was te doen, wat dat betreft zijn ze sneller dan ik! (Al moeten sommige nog wel leren wat écht schoonmaken is) Maar het blijven natuurlijk ook gewoon pubers en qua denkniveau kinderen van een jaar of tien. Soms voel ik me hier net een politieman, en dan eentje die de taal niet spreekt!
Al moet ik zeggen dat ik steeds meer woordjes Hindi oppik (inmiddels zijn ze niet meer op twee handen te tellen – zo sprak ze trots) en dat ik de jongeren, die vrij simpele gesprekken voeren, redelijk kan volgen. Wat erg handig is, want misverstanden zijn er nog vaak!

Zoals ik al eerder heb geschreven is Umang de eerste zorgboerderij van India. Waarschijnlijk zelfs de eerste zelfstandige woonvorm voor verstandelijk beperkten in India! Dat is dus een gigantische mijlpaal. Kinderen met een beperking die niet in een weeshuis wonen, worden thuis vaak achter gesloten deuren gehouden (als ze niet op jonge leeftijd zijn afgestaan, achtergelaten of erger) deze kinderen en later volwassenen zijn lang niet zo zelfstandig als de kinderen uit Bal Anand; wonend in een familie zo groot als een weeshuis betekend voor iedereen die groot genoeg is, meehelpen! Toevallig is de zoon van een medewerker laatst verhuisd hier naar Umang. Deze zoon heeft ook een verstandelijke beperking en het idee was om hem op het land te laten werken voor zijn verblijf hier. (Aangezien dit gebouwd is voor de kids van Bal Anand en andere mensen dus moeten werken voor hun verblijf – beetje net als wij!) Zijn moeder moet werken voor de kost en als ze in Bal Anand werkte, werd hij thuis opgesloten. En dat al z’n leven lang! Het is hier ook duidelijk dat hij niet gewend is om te werken, en niet weet hoe het moet. Het is helaas dus ook niet zeker of hij kan blijven, want extra begeleiding is er niet voor hem.
Maar deze woonvorm is voor India een goede verandering; het gaat veel publiciteit krijgen en vast en zeker ook navolging. Het is een teken aan de Indiase maatschappij dat mensen met een beperking ook een volwaardig leven kunnen leiden. Wat dat betreft een grote stap voor de volwassenen beperktenzorg in India. En voor mij dus erg leerzaam om deel van te mogen uitmaken!
Het mooiste vind ik aan Umang dat ik ook daadwerkelijk iets voor de lange termijn kan doen, ik beteken nu echt iets. Datgeen wat me in Bal Anand zo frustreerde, dat zodra je wegging het was alsof je nooit geweest was, dat is hier anders. Je komt hier met een bepaalde insteek, een bepaald gevoel, dat je iets wilt betekenen voor de ander. Hier heb ik het gevoel dat dat echt goed zit! Hier voel ik me echt nuttig, doordat de werkcultuur hier beter is en wij nu de basis leggen voor dit projct, zal hetgeen wij nu opzetten uitgebreid en verbeterd worden met de jaren. Ze zullen dus verder gaan met hetgeen wij begonnen zijn, en dat is fijn!
Kortom, het is een ontzettend bijzondere en wereldverbredende ervaring, en ook al ben ik soms moe en toe aan een vrije dag (we werken 7 dagen per week deze maand), dit project, Umang, is mijn eerste reden geweest om naar India te willen en te gaan. En nu zit ik hier en het beantwoord op alle vlakken aan mijn voorstelling en inmiddels gevormde beeld van India. Heerlijk!

Ik ben intussen ook druk aan het nadenken wat ik met het sponsorgeld wil gaan doen! Op dit moment is het nog te vroeg om dieren aan te schaffen; niet alleen is het hele terrein nog in ontwikkeling (er wordt nog dagelijks geschilderd, geboord, geplant en gepoot) maar de jongeren zijn ook nog niet in staat om voor ze te zorgen, die hebben voorlopig nog genoeg op hun bord! (eerst maar eens leren voor de hond te zorgen) Ik heb wel wat ideetjes, maar ik moet eerst even kijken of dat kan. Maar zodra er iets rond is, horen jullie het natuurlijk!

Als laatste wil ik iedereen die me een kaart gestuurd heeft, of die via mijn ouders of op een andere manier heeft laten weten met me mee te leven, een hele dikke knuffel terug geven! Eens in de paar dagen komen er mensen van Bal Anand (weeshuis en mijn postadres) en de kaarten blijven maar binnenstromen.. Het is heerlijk om even over thuis te kunnen lezen en het zijn allemaal bijzondere steuntjes om weer vol goede moed verder te gaan. Onze kamer hangt inmiddels behoorlijk vol! En dus ook alle andere groeten e.d. vind ik heel fijn, ik hoop ook dat een ieder weet dat ik ook aan jullie denk!
Hier op Umang hebben we wel een laptop, maar geen internet. Ik weet dus niet precies wanneer dit bericht er op komt te staan, mogelijk pas begin mei, wanneer we hier klaar zijn. Ik ben jullie dus niet vergeten! Heb er nu gewoon niet de mogelijkheden voor.

Heel veel liefs vanuit een zonnig en boeiend India,

Rianne

Ps. Foto’s staan hier, zowel in het ’India’ mapje als het ’Bal Anand’ mapje. http://cid-ac237adb682e5f56.skydrive.live.com/albums.aspx

psps. iedereen die me gemaild heeft,ontzettend lief! ik hoop dat de antwoorden op jullie vragen hier een beetje instaan, want ik heb helaas geen tijd om iedereen terug te mailen. Dit is onze enige dag vrij deze maand (haha dat klinkt niet goed) en het is nu eind van de middag (hebben natuurlijk eerst geshopt!) en we moeten zo nog twee uur terug met de trein en voor t donker thuis anders rijden er geen riksha's meer naar the middle of nowhere.
Heb wel een telefoon gescoord dus ben weer volop bereikbaar! Had ook een lading brieven die ik wou posten vandaag,maar t is een feestdag (alweer) dus t postkantoor is dicht..Dus die komen nog!