Van Bal Anand naar Umang

Lieve allemaal,

Allereest; ik hoorde van mijn ouders dat ze briefjes met mijn adres in de dienst hadden gelegd, en dat er aardig wat te weinig waren.. Dat, naast alle lieve reacties op mijn waarbenjij, mailtjes, smsjes, mijn eerste kaart (dankjewel Miek!) en alle groeten die via mijn ouders bij me komen doen me heel veel goed! Ik heb hier een ontzettend mooie tijd, de kinderen hier genieten zo van alle dingen die je met ze doet, en dat geeft mij weer heel veel! Daarnaast is het natuurlijk een geweldige ervaring en ontwikkeling voor mijzelf; ook al haalt de Indiase cultuur, of gewoon sommige situaties, nog regelmatig het bloed onder mijn nagels vandaan, de ervaring en de mooie momenten wegen veel meer. En voor mijn persoonlijke ontwikkeling en wereldbeeld, is het natuurlijk heel verrijkend.

Zoals ik verteld heb breng ik mijn meeste tijd op de tweede verdieping van het weeshuis door. Hier liggen zes kinderen permanent in bed, doordat ze spasmes in hun benen hebben waardoor ze niet kunnen lopen. Verder zijn er nog een stuk of 7 andere kinderen die kunnen lopen, kruipen, schuiven, glijden – die vooruitkomen! En allemaal met een verstandelijke beperking. Deze beperkingen varieren weer van licht beperkte kinderen die naar school gaan, de care takers helpen en zichzelf redelijk kunnen redden, tot zwaar meervoudig beperkte kinderen, die praktisch niks zelf kunnen en daardoor heel de dag in bed liggen. Mijn aandacht gaat vooral uit naar de kinderen in de bedjes en de jongere ’loopertjes’. Mijn dagen vul ik vrij in; ik probeer iedere dag 1 of 2 kinderen in een rolstoel mee naar buiten te nemen, wat nog steeds een bijzondere ervaring blijft. De kinderen kijken hun ogen uit, of genieten van het gehobbel, de wind in hun gezicht en de andere geluiden en geuren. En de mensen op straat vinden het ook een bijzonderheid! Ik neem steeds een ander cirkeltje om Bal Anand heen, dus steeds andere straatjes waar mensen hun was doen, pepers te drogen liggen, motors voorbij crossen, het echte india zeg maar! En van de week hadden we een beker drinken mee, dus na een tijdje stopten we op een – tot dan toe - rustig punt, om onze twee kiddo’s wat te drinken te geven. Ik was druk bezig tot Pranita, de andere vrijwilligster, een opmerking maakte waardoor ik opkeek. Er stond een grote kring mensen om ons heen, kinderen, volwassenen, zeker zo’n 20 man die allemaal vol interesse, bewondering of verbazing net zo lang bleven kijken tot wij klaar waren.. Stonden we daar tien minuten met een groep mensen om ons heen! Hoe prachtig is dat! (er staat een foto van op mn site) Toch wel wat anders dan Nederland, waar mensen – als ze al durven kijken – stiekem gluren naar de clienten en vaak alleen kinderen nog vrijuit dichterbij durven te komen!
Drie kinderen van mijn afdeling zijn blind, waarvan er eentje, Aarti, niet kan zien, horen of praten. Zij heeft een bedbox (zonder matras) en zit daar de hele dag in. Zij leeft heel erg in haar eigen wereldje, wat ook logisch is als je maar weinig binnen krijgt van de buitenwereld en er verder niks met je overige zintuigen (ze kan ruiken, proeven en voelen!) gedaan wordt. Zij heeft door haar situatie en schattige koppie mijn hart gestolen en ik ben dan ook degene die het meest met haar bezig is. Ik heb al wat voelmaterialen gekocht en gevonden (orde is niet iets wat ze hier kennen: als ik de kledingkast open doe komt alles er uit vallen en overal zijn hoeken en kasten waar zakken en dozen vol met spullen liggen – waar niks mee gedaan wordt omdat niemand weet dat het er is) waar ze heerlijk mee kan spelen. Ook het zand van de zandbak vind ze fascinerend! Verder had ik bedacht om tuitbekers aan te schaffen: ik weet niet of ik het al verteld heb maar de kinderen die niet zelf kunnen drinken krijgen hier water in hun mond gegoten. Dit is vrij normaal, niemand drinkt hier ook uit een fles door hem aan zijn mond te zetten, maar ze houden de fles er net boven en gieten het naar binnen. Zo kan je het delen, en dat is veel hygienischer.. Wat best ironisch is, als je in een omgeving leeft waar afval en uitwerpselen gewoon op straat liggen..
Maargoed, de kinderen die in bed liggen, krijgen water met een ijzeren lepel naar binnen gegoten. Niet alleen krijgen ze veels te weinig, ze komen zo ook geen stap verder! En er zijn er zeker een paar die kunnen leren zelf te drinken. Dus dat zijn wij nu aan het uitproberen, erg leuk! We hopen de staff mee te kunnen krijgen, want in minder dan een week vertrekken wij naar Umang, en zo snel kunnen we het de kinderen ook weer niet leren..

A.s. zondag, de 28e, is namelijk de opening van Umang, de zorgboerderij. Afgelopen dinsdag ben ik er geweest ter ere van de inzegening van de gebouwen. (zie foto’s) We zouden om 8 uur sochtends met een bus vertrekken, dit werd 9 uur. Hierdoor liep alles verschrikkelijk uit en begon de lunch pas na tweeen. Typisch India! Eerst was dus de inzegening, onder leiding van een priester. Dit is een heel ritueel (drie uur durend..) waarbij iedere hoek, iedere deur en weet ik wat nog meer ingezegend werd door er een altaartje voor te zetten en er o.a. kruiden, wierook en zaden in te gooien. Dit was even interessant om te zien, maar drie uur is erg lang in de brandende hitte, dus na een tijdje zijn wij (de vrijwilligers en nog wat nederlanders) voorzichtig afgehaakt en ergens anders in de schaduw gaan zitten. Doordat de lunch nog op zich liet wachten zijn we even bij een rivier op 5 minuten loopafstand gaan kijken. Heerlijk gepootjebaadt! Umang ligt echt in ’the middle of nowhere’, er is geen hond te bekennen, geen dorpje, alleen maar land, Umang en de zinderende hitte van 45 graden (en nu dus mijn prive rivier!). Dat gaat wel even wennen worden, na de drukte van Mumbai!
Deze hele afgelopen week heeft in het teken gestaan van Umang; om Umang te kunnen verwezenlijken is een Nederlandse stichting opgericht, en een deel van het bestuur kwam de afgelopen week ook naar India. Iedereen is erg druk met van alles, dus aan ons de schone taak de Nederlanders het weeshuis te laten zien! Dat is natuurlijk wel erg leuk. Zo kwam Karin Wiering ook, ik ken haar via mijn werk en via haar ben ik met dit project in aanraking gekomen. Ze had voor ons dropjes, tijdschriften en kaas mee! Wat een heerlijkheid, ik heb een bruin brood gescoord en we eten nu al een paar ochtenden de meest heerlijke ontbijtjes. (ja jullie boffen maar met jullie kaas thuis!)
De afgelopen week zijn we ook een aantal keer met wat kinderen, in een riksha, naar een speeltuin hier in de buurt gegaan. De kinderen weten bijna van gekheid niet meer hoe ze moeten reageren, vinden het super spannend en hebben een grijns van oor tot oor. Wat wil je, als je nooit buiten de poort komt! Voor dat soort momenten doe ik dit, het is zo prachtig om die enorme blijdschap bij de kinderen te zien!

Inmiddels heb ik ook meer mijn draai gevonden in het werkende leven in India. Zoals ik al eerder schreef, zijn de culturele verschillen behoorlijk en daarmee ook de opvattingen. Ik had er eerst erg veel moeite mee dat de medewerkers hier niet meer met de kinderen doen en ze maar gewoon in hun bedjes laten liggen. Inmiddels snap ik dit beter; door kleine gesprekjes met medewerkers en clienten (met taalbarriere) en door gesprekken met de Nederlanders die hier dus al meerdere jaren komen, heb ik een beter inzicht gekregen in hun wereld en denkniveau. De mensen hier hebben nooit een opleiding gehad, en zijn tientallen jaren geleden aangenomen om de kinderen te wassen, verschonen, eten te geven en te koken. (het eten, niet de kinderen;-)) Als je terugkijkt in de geschiedenis van de Nederlandse gehandicaptenzorg zie je dat nog niet zo heel lang geleden men in Nederland ook niet wist wat te doen met ’zwakzinnigen’. Wat voor mij wel een eyeopener was dat een client iets vertelde over luizen (wat hier een heerlijke bijkomstigheid is trouwens; het zorgt ervoor dat ik om de dag mijn haren kam en was met luizenspul, ieeeelll!) ze vertelde mij dat als je je haar gewoon met zeep of gewone shampoo wast, het goed is, maar je niet steeds moet wisselen van soort shampoo, daar krijg je namelijk luizen van. Voor mij gaf dat heel duidelijk aan dat de onwetendheid dus heel erg groot is en je dus ook niet kan verwachten van de medewerkers dat ze inzien dat bepaalde dingen anders moeten, ze doen hun werk al twintig jaar of langer, en dat is altijd goed geweest..

Maargoed, het blijft voor mij wel het moeilijkste punt; voor alle beperkte kinderen zie ik zoveel mogelijkheden, alle kinderen stuk voor stuk die hier wonen kunnen nog op zoveel verschillende fronten ontwikkelen, en ik zou ook zo graag daar mijn bijdrage aan leveren. Maar daar is heel veel tijd voor nodig, dat lukt je niet in 1 of 2 maanden, dus dat is wel lastig! Dat je wel de mogelijkheden ziet, maar ze niet in de praktijk kan brengen.. Maar nogmaals, als ik dan de kinderen zien die op me afkomen, roepend ’ Rianne didi, Rianne didi!’ (didi betekend grote zus in het Hindi en is hier de aanspreekvorm voor de vrijwilligers) dan weet ik dat ik door er nu te zijn en hen andere prikkels en activiteiten aan te bieden, ook al een boel doe!

En straks gaan we dan naar Umang, de allereerste zorgboerderij van India! Op dat vlak zijn ze dus ontzettend vooruitstrevend en mogen ze echt heel trots op zichzelf zijn. Want deze stichting, en met name het hoofd van het weeshuis, Miss Sulu, heeft echt ontzettend veel bereikt voor deze kinderen. Umang is de eerste stap naar een menswaardigere toekomst voor de kinderen en de kinderen die nu hier in de bedjes liggen, zullen uiteindelijk ook naar Umang verhuizen en in de vrije natuur weer een stap dichter zijn bij een mooier leven!

Vanavond, zaterdagavond, is het groot feest hier in het weeshuis. De kinderen die naar Umang gaan verhuizen waren de afgelopen maand op een soort voorbereidingskamp, en zijn gister terug gekomen. En vanavond is hun afscheid! Een groot feest beloofd het te worden, want als er iets is wat ze in India goed kunnen..
En morgen vertrekken we om half drie naar Umang. Ik weet nog niet goed wat ik er van kan verwachten; Pranita en ik zijn samen met nog 1 andere medewerkers de enige staff op Umang die voor de kinderen zorgen (er is wel keuken en tuinpersoneel), wat dus wel een super uitdaging is! Sowieso is dit een unieke kans voor mij (als SPH’er), als er in Nederland iets nieuws geopend zou worden dan gaat er bekend personeel mee, bestaat er van alle kinderen een uitgebreid zorgdossier, een dagprogramma, weekplanning en is alles op en top geregeld.. Hier zijn ze de eerste drie dagen vrij om te wennen en ’om te zien hoe het gaat’, en daarna gaan we aan de slag. Wij zijn begeleiders, geen verzorgers. Ze gaan echt zelfstandig wonen! Er moet in de tuin gewerkt worden, in de keuken, schoongemaakt en in de ’workshop’, in de toekomst komt er een winkeltje op Umang en hier worden daar de spullen voor gemaakt. (kaarten, sieraden, dat soort dingen)
Ik heb er super veel zin in, ik zal hier het zorg-gedeelte niet missen! (waar wij in de Nederlandse zorg twee paar handschoenen voor aandoen en heel veel washandjes en doekjes gebruiken, doe je dezelfde handelingen hier met je linkerhand..) En ook al ligt Umang in the middle of nowhere (geen internet! Dus ik weet niet wanneer er weer een verslag volgt!) een avontuur wordt het zeker!

Mam, vandaag post van jullie gehad! Een echte brief! Er volgt trouwens geen adres van Umang, dat wordt een beetje te ingewikkeld allemaal. Maar alle post die naar Bal Anand in Mumbai gestuurd wordt, komt uiteindelijk allemaal bij mij terecht. Er gaan vaak genoeg mensen vanuit Bal Anand naar Umang, dus dat komt wel goed!
Waarschijnlijk blijven we tot eind april op Umang, het blijft India dus dat kan altijd nog veranderen. Ik werk tot 5 mei, dus dan nog een aantal dagen terug hier bij de kiddo’s en dan nog twee weken vrij, waarbij misschien (hopelijk!) mijn vriendinnetje(s) komt! =) En dan zit het avontuur er alweer op..

Iedereen een fijne paas! En een hele dikke kus vanuit hier!