De laatste heerlijke loodjes en een goed begin!

Lieve lezers en lezeressen!

De afgelopen weken is er, in vergelijking met die ervoor, niet heel veel gebeurd. We hadden ruim een maand India erop zitten en waren behoorlijk aan vakantie toe. Onze strakke planning en flink gereis heeft er voor gezorgd dat we erg veel hebben kunnen zien wat we graag wilden zien, heel veel mooie en indrukwekkende dingen. Maar dat vrat wel energie! Dus hebben we de afgelopen anderhalve week in Goa doorgebracht; eerst in de dorpjes Baga en Calangute, die uitermate toeristisch zijn maar die voor ons even een Walhalla waren: alles op de kaart was verkrijgbaar, de patatjes smaakte naar patat en er was mayonnaise! Er waren zelfs (Indiase) cocktails verkrijgbaar! En dan nog prachtige stranden, een heerlijk warme zee en 's avonds gezellige muziek. Jullie kunnen het je voorstellen..
De eerste paar dagen hebben we hier ontzettend van genoten, af en toe een scootertje gehuurd om wat van de buurt te zien en een dagje gedoken, wat ook een groot succes was! We hebben allebei voor 't eerst bij een (schip)wrak gedoken, wat erg indrukwekkend was. Het water was errug warm, het zicht niet heel denderend maar je kon heel dichtbij de vissen en het wrak komen, waardoor we toch erg mooie dingen gezien hebben. Was weer de moeite waard! We wilden eigenlijk ook nog Kite surfen (bas) en paragliden (ik) maar de mogelijkheden daarvoor waren hier nou niet heel denderend. Toen we hier voor op onderzoek uitgingen hebben we nog een mooie aanvaring gehad met een (zo bleek) Fransman, waar verschillende van jullie al over gelezen hebben op Facebook ;-) Een paar dagen later zag ik de man met zijn vrouw weer, van schrik dook ik een winkeltje in, haha.
Na een aantal dagen zijn we iets meer naar het noorden gegaan, naar het dorpje Arambol, waar de stranden mooier en rustiger zijn en de hele omgeving minder toeristisch. Hier hebben we topdagen gehad: onze accomodatie was een rieten hutje in het strand, we hadden erg gezellige buren en zijn zowaar nog (aardig wat) Nederlanders tegen gekomen. Zo kom je in heel India maar twee Nederlanders tegen, zo ineens een heleboel. Gek is dat! Een van de laatste dagen hebben we nog een motor gehuurd, een Royal Enfield (voor de kenners) (voor de niet kenners: zo'n groot gevaarte die heel veel herrie maakt maar stiekem wel stoer is) Waar vooral Bas natuurlijk erg enthousiast mee was. We zijn toen een heel end gaan rijden, om uit te komen bij een plantation met olifanten. We wilden namelijk graag nog OP een olifant zitten, en hier kon dat! We hebben er niet alleen opgezeten, we zijn zelfs door hem natgespoten! Geweldige ervaring, waarvan de foto's natuurlijk online komen.
Na afscheid genomen te hebben van al onze nieuwe reisvrienden, zijn we afgelopen zaterdag op t vliegtuig naar Mumbai gestapt. (en natuurlijk waren wij weer bijna te laat: we hadden de hele ochtend gelanterfant en om 13.15 namen we de taxi, we dachten dat het een uur rijden was, was het een uur en twintig minuten.. Dat werd weer sjezen!)
Mumbai is weer een totaal andere plek. Het is erg wennen om weer in een stad te zijn na zo'n tijd ontspannen. Maar na de eerste avond is het ook wel weer erg leuk. De laatste twee dagen spenderen wij (vooral Bas) met flink shoppen en onze tassen opnieuw inpakken; hij met souvernirs en mijn overbodige kleding en ik met alle spullen die hij al die tijd voor mij heeft gesjouwd!
Ook hangen we nog (een klein beetje) de toerist uit. In de nacht van maandag op dinsdag vliegt Bas naar huis; maandag gaan we bij Bal Anand, het weeshuis, kijken en kunnen we meteen onze spullen achterlaten. Ook regelen we via hen een taxi, dus dat is mooi! (inmiddels is mijn lieve broer weer veilig, doch lichtelijk onderkoeld, in Nederland en inmiddels ook weer hard aan het werk)
Bal Anand is weer een hele nieuwe ervaring. Met veel moeite daar aangekomen (een adres alleen is niet genoeg in een stad van 13 miljoen mensen, dus het was een hele toer om er te komen!) En toen we er dan eindelijk waren was het niet bekend dat ik kwam (wel dat ik kwam, maar niet de 8e al) maargoed, ze waren blij dat ik er was en we kwamen twee andere vrijwilligers uit Nederland tegen, die werken bij de jonge (gezonde) kinderen en die ons een rondleiding gaven. Foto's volgen van het gebouw en de kinderen. Het is een gebouw van vier hoog, waar bij op de tweede verdieping de kinderen met een beperking leven. Op drie en vier wonen de gewone kinderen en is ook mijn kamer, die ik deel met een andere vrijwilligster. De kinderen met een beperking hebben veelal spasmes in hun armen, waardoor ze niet kunnen lopen. Een stuk of 8 kinderen liggen dus de hele dag in bed. Ze krijgen eten worden verschoond, maar dat is het ook wel. Speelgoed is er wel, maar wordt nauwelijks gebruikt, daar 'gelooft men niet in'. Het is me al snel duidelijk dat ik veranderingen of verbeteringen niet in de richting van de 'staff', het personeel, moet zien. Dit zijn hardwerkende vrouwen die het beste met de kinderen voor hebben en 12 uur per dag (!!) werken voor een maandloon dat minder is dan een nederlands dagloon, maar die hier nooit voor opgeleid zijn en echt alleen de lichamelijke zorg uitvoeren. Ze werken al jaren op hun eigen manier, en (ook door het taalprobleem: er zijn er maar weinig die een woordje engels spreken) als ze dan uitgeled wordt dat je kinderen beter recht op eten kan geven, in plaats van liggend in bed, wordt hier niks mee gedaan. Maargoed, dat is niet erg, ik ben hier voor de kinderen! En die genieten volop van ieder beetje aandacht dat ze krijgen. Beneden is een mini zandbak met een schommel en glijbaan, en ik probeer een stuk of wat kinderen in de ochtend mee naar beneden te nemen. Er zijn er een stuk of 5 die niet kunnen lopen, maar wel mobiel zijn, en die volop genieten van de 'frisse' lucht en de speeltoestellen. Er zijn hier drie rolstoelen, waarvan twee samengesteld zijn uit een plastic tuinstoel en een paar wielen, waarmee ik de kinderen die niet kunnen lopen, mee de straat op kan nemen. Dat vinden ze super! Van de momenten met de kinderen geniet ik echt, alle rompslomp, miscommunicatie en armoede erom heen zijn moeilijker. As vrijwilliger worden hier totaal geen eisen aan je gesteld, niemand verteld je wat je moet doen, er is geen rooster of dagschema en als je niks doet zal ook niemand er wat van zeggen. Dat vraagt dus om eigen initiatief! Ik begin meestal rond 9 uur, al ben ik om 7u wakker van de eerste kinderen (jaja, dat krijg je als je slaapt op je werk), om 9 uur ontbijten de kinderen (ik eet brood na 1x het ontbijt geprobeerd te hebben. Niet te pruimen! Maar chocopasta en pindakaas is ook prima!), om 12 uur help je weer met eten geven en dan eet ik ook mee (het is erg eenzijdig maar opzich wel lekker: een soort naanbrood, rijst, bonen en een sausje) en 's avonds eten ze om 6 uur, en eet je zelf om 7u. Tussendoor knijp ik er (zoals nu) vaak even een uurtje tussen uit, want van 9 tot 7 werken is me iets te gortig! En na 7 uur is het hier donker en willen ze eigenlijk niet meer dat je de straat op gaat. Opzich kan het nog wel, alleen de internetcafes e.d. zijn dan al dicht, dus dan kan ik niet veel meer!
Zoals ik al schreef; de communicatie is hier niet erg makkelijk, en daarnaast gaat alles hier (natuurlijk) op de indiase manier. 10 uur is dus op zn vroegst half elf, en dat ik bij toeval hoorde dat ik a.s. dinsdag om 8 uur klaar moet staan voor een festiviteit op Umang (de zorgboerderij), moet mij niet verbazen. Het is even wennen maar ik maak me er vooral niet al te druk over!
Waarschijnlijk is de opening van Umang ergens eind maart (datum ben ik even vergeten), en dan gaan Pranita (mijn kamergenootje en tevens vrijwilliger bij de kinderen met een beperking) en ik voor een maand naar Umang. Dit ligt buiten Mumbai en schijnbaar in the middle of nowhere. Dinsdag ga ik er voor het eerst heen, dus daarna daar meer over! Bji terugkomst heb ik, zoals het er nu uitziet, nog twee weken Bal Anand (weeshuis) voor de boeg en dan natuurlijk nog twee weken vrij.
In Umang ga ik ook kijken waar ik het ingezamelde geld aan kan besteden! Maar daar dus later meer over.

Nu, ik heb het hier steeds meer naar mijn zin, een avontuur is het zeker. Het is schrikbarend hoe groot het contrast is met de Nederlandse gehandicaptenzorg, maar dat maakt alleen maar meer duidelijk hoe belangrijk de aandacht en extra handen van ons vrjiwilligers zijn!

Snel meer! Nu even de foto's proberen te regelen. Correctie: die foto's lukken niet, grr! Werkt de computer een keer mee, is mn camera leeg.. Nou goed, die komen dan morgen of overmorgen!!

Ooh trouwens; het adres van Bal Anand mag om privacy redenen niet op internet gezet worden, ik zal een mail rondsturen en ik zal vragen aan mijn ouders (pa en ma, bij deze!) of die het in het gebouw willen neerleggen. Mijn adres bij Umang volgt later nog. Kom maar op met die post!! ;-)

Dikke kus en heel veel liefs!!


ps. Lisette, nu kan je me ook goede oude post sturen! Fijn he.;-)