Vakantie!

Lieve mensen,

Foto’s staan hier: http://cid-ac237adb682e5f56.skydrive.live.com/albums.aspx

De tijd vliegt! Inmiddels zijn wij in het prachtige Goa belandt; zon, stranden, een prachtige zee.. Weer een heel ander India!
Onze tocht vanuit Nepal bracht ons in Varanasi; een prachtige indrukwekkende stad die aan de rivier de Ganges ligt. Het oude deel, waar wij verbleven, bestaat uit een heleboel oude straatjes die zo smal zijn dat er geen auto’s of riksha’s inkunnen en die zo’n logica hebben dat wij iedere keer opnieuw verdwalen. Maar dat heeft ook wel zijn charme! Net nadat we zijn aangekomen, onze spullen in een hotel gedumpt hebben en lekker wat willen gaan eten, horen we ‘kennen jullie ons nog?’ Twee nederlandse meiden die we in Delhi ontmoet hadden, liepen toevallig door hetzelfde straatje.. 800 km van Delhi verwijderd. En dat terwijl wij na Delhi naar Nepal gingen en zij naar ‘t noorden van India! De volgende dag komen we ze nog een keertje tegen trouwens. Kleine wereld!

De volgende ochtend ontbijten wij in een ‘German Bakery’ en lezen sinds tijden weer een krant, en lezen dus ook over de aanslag op een German Bakery in Pune, vlakbij Mumbai. Dat is wel even schrikken. (we zijn er ook niet meer geweest)
De Ganges is een bijzondere rivier: niet alleen wordt hier de was gedaan en wassen mensen zichzelf, lopen er verkopers en bedelaars rond, ook vinden hier openbare crematies plaats. De Ganges is voor de hindu namelijk heilig en men wordt dus graag dichtbij de rivier verbrandt. Hier hebben wij even naar staan kijken, van een afstandje wel is waar. De overledene is in veel kleurige gewaden gewikkeld en op een soort brancard door de halve stad naar de ‘burning ghat’ gebracht. Er hangt een bijzonder sfeertje, het rouwen is hier al voorbij en de mensen willen graag dat de overledene daar gecremeerd wordt. Later varen we nog met een bootje over de rivier, waardoor we de stad in de ondergaande zon zien. Heel romantisch! De roeier (ja we zaten in een roeiboot) vindt mijn ketting erg interessant en probeert ‘m (zo realiseer ik me later) te ruilen tegen de zijne (maar mijne is veel mooier!) Dus dat feest gaat niet op. Wel krijgt hij het voor elkaar een bronzen ringetje te ruilen tegen mijn zilvere. (maar die zilveren was ook maar een vakantie ringetje ;-)) Bijzonder hoe dit hele ritueel zich ontvouwt. De roeier vroeg ons natuurlijk ook naar ons land van herkomst en onze relatie, en zoals vele indiers, dacht hij dat wij een stelletje waren. Toen we hem vertelden dat we broer en zus zijn, kregen we een uitroep, heel veel verontschuldigingen en waren we meteen allemaal broeder en zuster (vast al eerder apo’s tegen gekomen;-)) Erg grappig hoe hij reageerde, vooral omdat het al de vierde was die precies zo reageert. Het is niet gebruikelijk om in India met je broer rond te reizen, maar blijkbaar denken ze dat je beledigd bent door hun vooronderstelling.

Vanaf Varanasi gaan we door naar Kochi, aan de westkust onderin India. We wilden vliegen vanaf Varanasi maar dat bleek niet mogelijk: alle treinen en vliegtuigen gaan hier via Delhi. Om het betaalbaar te houden (ja, zelfs India is af en toe duur!) moeten wij ‘s avonds de nachttrein in en de volgende dag doorvliegen naar Kochi. We hebben onze vlucht zo geboekt dat we twee uur treinvertraging mogen hebben, wat dan ook zo is. In Indiase treinen hangen geen informatieborden en wordt er niks omgeroepen, dus dat was wel even zenuwen! De taxi naar het vliegveld duurt ook een uur, maar komt vlak voor de vertrekhal in de file te staan, muurvast. Waardoor wij uiteindelijk, met nog 25 minuten tijd, tussen de auto’s door, lopend naar ons vliegtuig gaan! (dat dan, uiteraard, vertraging heeft) Als we uiteindelijk landen roept de steward om dat het 5 uur ‘s avonds is en 33 graden.. Ha!

Het zuiden van India heeft weer een hele andere natuur (en cultuur) dan het noorden. Wat een verschil! Hier worden wij omringt door palm- en bananenbomen, plantages, bloemen en planten die volop in bloei staan.. Vergeleken met onze week skieen is dit wel het andere uiterste! Het oord waar we naar toe gaan, Fort Cochin, blijkt een soort overwinter plaats voor westerse gepensioneerden. Dat is een vreemd gezicht, ineens niet meer de enige blanke te zijn! We spreken twee Hollanders die ons vertellen dat de ‘beroemde’ backwaters eigenlijk ‘gewoon een sloot met wat palmbomen’ is. Daar zien we dus maar vanaf. We hebben inmiddels wel geleerd keuzes te maken! We wilden nog zoveel meer doen (Calcutta, Lumbini, Bodh Gaya o.a.), maar de tijd gaat veel sneller dan dat wij gaan..! Hier zitten we nu dan aan de kust, met vis in overvloed, dat is fijn! En vooral de verse sapjes (sinaasappel, ananas, mango, papaya, noem t maar op ;-)) kunnen onze waardering wegdragen; in ‘t noorden stond dit ook wel op de kaart, maar was t nooit verkrijgbaar! Het is een bijzonder dorp; de Chinezen, Portugezen, Engelsen en Hollanders hebben deze regio allemaal bezet ergens in de afgelopen eeuwen, waardoor dit een christelijk gebied is (het is echt gek ineens allemaal kerken te zien als je temples en moskeeen gewend bent!) en waardoor er ook een nederlandse begraafplaats is. Wij bezoeken een kerkje waar ook nederlandse graven uit 1700 te vinden zijn. Het is een hele vreemde gewaarwording om oud-nederlands te lezen in India! Als wij ’s avonds ergens gaan eten, komt er halverwege een Indier naar ons toe of hij ons iets mag vragen. Of wij voor de volgende dag al plannen hebben en zo niet, of we het leuk vinden om in een reclame spotje mee te spelen.. Ehm, dat is gek! Maar daar hebben wij, als toekomstige Bollywoodsterren, natuurlijk wel oren naar! De volgende dag worden wij met de taxi opgehaald en naar de set gebracht, krijgen ontbijt en lunch en moeten vooral erg veel wachten! Onze glorieuze rol bestaat uit het spelen van toeristen (dat kunnen wij!) en wij mochten twee keer de straat over steken. Haha het was een leuke ervaring voor een keertje, al duurde het wel wat lang. Het spotje was voor een nieuwe auto, het komt op youtube (zo gauw t erop staat zal ik jullie natuurlijk verwittigen ;-)) en volgens de producer wordt het in heel de wereld uitgezonden.. Right! Dat geloven we niet helemaal, want het is een erg Indiaas spotje geworden. Maargoed, alleen beroemd in India is ook goed!

Nu we al zoveel verschillende delen van India hebben gezien, begin ik een beetje een algeheel beeld te krijgen. Vooral met de armoede en bedelaars heb ik nog veel moeite: in het begin was het zo surrealistisch, dat de hardheid er niet echt van doordrong. Het was toen makkelijker om door te lopen en het los te laten. Nu is het gewoon schrijnend; het is overal in bepaalde mate aanwezig, op de ene plek intenser dan ergens anders. De verschillende religies in dit land spelen een grote rol; het hinduisme en de islam zijn de grootste, en verder hier in het zuiden dus het christendom en vooral in het noorden, nepal en in tibetaanse gebieden het boeddhisme. (vast ook nog wel meer) De hindu’s leven volgens een kastensysteem, waar ik moeite mee heb. Iedere hindu wordt namelijk in een bepaalde kaste geboren, en daar blijft hij zijn hele leven in. De banen die iemand kan krijgen hangen, vooral op het platteland, nog heel erg van zijn kaste af. De hindu’s lijken er echter vrede mee te hebben; de kaste waarin je nu zit heb je bereikt door je gedrag in je vorige leven. Als je je nu goed gedraagd kom je je volgende leven in een hogere kaste. Het uiteindelijke doel hierbij is het bereiken van het Nirvana. Een heel leven boete doen dus, voor je (onbekende) gedrag in een vorig leven.. In het Noorden heb ik ook meerdere keren een hindu gesproken die geld gaf aan een bedelaar of vrijwilligerswerk deed ergens en die zeiden dan zelf dat ze het voor ’good karma’ deden; een extra push voor een hogere kaste in je volgende leven. Ik heb daar moeite mee, dan komt goeddoen ineens niet meer zo zuiver over. (al geloof ik best dat de mensen het goed bedoelen hoor)
Wat ik wel bijzonder vind hier (weet niet of ik dat al geschreven heb) is de tolerantie en respect naar elkanders religie. Mijn beeld kan natuurlijk eenzijdig zijn, maar als je nagaat dat ze in het noorden alleen kip (als vlees) op de kaart hebben staan, want waarom zou je als moslim koe eten, als die heilig is voor je buurman? En andersom als hindu zijnde, eet je dan natuurlijk geen varken. Daar kunnen wij nog wat van leren.
Toch ben ik blij geen hindu te zijn! Het kastesysteem en dan de honderden goden die aanbeden dienen te worden, die goden weerspiegelen natuurlijk allemaal iets of een gedachte, maar het is voor mij allemaal erg zweverig en vol met regels. Daar ben ik te nuchter voor! En daarnaast zit het uiteindelijke doel, het Nirvana mij ’dwars’, maargoed datzelfde probleem heb ik met het christendom en de islam.. Dat is misschien geen discussie voor deze plaats ;-).

Wat ook een wonderlijke ervaring is, naast al het gestaar (want dat blijft gek; in de niet-toeristengebieden wordt er gewoon continu naar je gekeken, gestaard, gaan mensen stil staan, lopen tegen elkaar aan omdat ze naar jou kijken, willen met je op de foto.. Ach je voelt je hier zo bijzonder! ;-)) Maar wat ook wonderlijk is zijn de sterke man/vrouw verschillen. Sowieso merk je door heel India dat Sebas 9 van de 10 keer degene is die aangesproken wordt. Maar in gebieden waar veel moslims wonen is het vaak extremer, ik word niet begroet, soms word er niet eens naar me geluisterd en als we wat gaan eten worden we in ’the family room’ gezet, een afgezonder deel van het restaurant waar alle andere gasten ook worden weggehouden, want ojee jongens, een vrouw in het restaurant! In het begin was ik nog wel eens verontwaardigd, maar inmiddels ga ik daar mijn energie niet meer aan besteden. Het is niet aan mij hier de cultuur te veranderen, dacht ik zo. En het helpt toch niet! En daarnaast, als wij een busrit maken (wat we erg vaak gedaan hebben de laatste tijd) verloopt die van mij toch net even comfortabeler dan die van Bas, want men komt pas naast mij zitten als de bus écht helemaal vol is, en dan nog het liefst op het hoekje van de stoel. Je hoort mij niet klagen!

Naarmate wij verder reizen, wordt mijn tas ook steeds lichter, niet alleen ben ik al van alles verloren (vest, handschoenen, scheermes, luchtje, een sok en om dan nog maar niks te zeggen over alle pennen, papiertjes en malariatabletten die ik lukraak laat liggen) Sebas heeft er een hoofdtaak aan om de kamers te checken en mijn spullen dan weer onder het bed of uit de badkamer te vissen.. Ik ben niet zo materialistisch ingesteld ;-)
Helaas wordt mijn tas ook lichter doordat mijn mooie geblokte allstar schoenen, mijn muts en mijn reserve telefoon (die het niet meer deed maar die als reserve batterij functioneerde) gestolen zijn, waarschijnlijk tijdens een busrit in Nepal. Dat is wel even balen! Alle waardevolle items had ik in mijn handbagage, maarja in een land met zoveel armoede zijn schoenen natuurlijk ook heel waardevol. Gelukkig schept het wel weer extra ruimte om vol te laden met nieuwe kleren en souvenirs. (Alle negatieve dingen hebben ook een positieve kant!)
Sowieso heb ik al bedacht wat Sebas voor me moet gaan meesjouwen als hij naar huis gaat (is hji het niet mee eens geloof ik) en wat ik acter ga laten in Mumbai aan het eind van m’n reis. Mijn kleding is al dusdanig verweerd en verkleurd door oude wasmachines, wassen op de stenen en te drogen hangen in de felle zon, dat ik vind dat ik daar wel nieuwe voor verdiend heb.

Vanuit Kochi trekken wij verder naar ’t noorden, eerst naar Thalaserri, een klein dorpje langs de kust waar we een dag heerlijk op een afgelegen strand vertoeven, met alleen een koe in ons bijzijn. (en ervaren we dat Indiers alleen met auto of scooter het strand opgaan, gelukkig worden we niet aangestaard in onze zwemkleding!) Voordat we konden zonnen moesten we handdoeken en zonnebrand regelen. Zonnebrand ging vrij makkelijk, handdoeken was erg lastig! Niemand leek te begrijpen wat het woord ’towel’ betekend, en zelfs nadat Sebas erg realistisch ging uitbeelden dat je eerst doucht (dat begrepen ze) en je dan afdroogt, viel het kwartje nog niet. Wellicht drogen ze zich hier niet af.. Uiteindelijk hebben we toch handdoeken formaat Indier weten te scoren, en hebben we heerlijk gezond en zijn we (natuurlijk) levend verbrand.. We besluiten de volgende dag naar een olifantenreservaat te gaan, hier zo’n 150 a 200 km vandaan. We kunnen een bus regelen naar een dorpje op 1,5 uur bussen en dan nog 12 km afstand, maar die vertrekt pas om half twee en komt om half negen aan.. 7 uur gebust! En dan nog moeten we de volgende dag vroeg om, want om 9 uur begint het olifantengedoe, dus dat betekent om 06.30 de bus in morgen! Dat redden we, al gaat het natuurlijk weer chaotisch en worden we drie kanten opgestuurd en hebben we er twee riksha’s voor nodig om bij de juiste bus te komen. Ook de bus naar het olifantenreservaat snapt ons niet, hij komt er praktisch langs (op 1,6 km afstand), maar omdat daar geen riksha’s of taxi’s stoppen mogen we er niet uit. Vervolgens worden we nog 20 minuten meegenomen tot we op een weg zijn waar echt niks te beleven valt, en daar worden we er uit gegooid. Nou moe! Maar we regelen weer wat en dan zijn we ineens bij het olifantenreservaat. En ze waren het waard hoor! Er leven daar zo’n 12 olifanten die vroeger kunstjes en weet ik wat hebben moeten doen, wij hebben ze mogen wassen, gezien hoe ze eten kregen en we konden ook op ze rijden, maar dat was in zo’n mandje bovenop dus dat vonden we niet leuk. Maar wat een machtige beesten zeg! Echt heel indrukwekkend.’s middags brengen wij nog even een bezoekje aan Tibet (de meer geografische lezer zal nu vast lichtjes zijn wenkbrauwen fronsen), maar het is wel min of meer zo. Op meerdere plekken in Zuid India zijn namelijk dorpen die geheel uit tibetanen bestaan. Deze mensen zijn jaren geleden gevlucht uit hun eigen land en zijn hier een nederzetting gestart. Het is ook echt weer even een andere wereld, met prachtige boeddhistische tempels en gebedsvlaggetjes en tibetaans eten. De tibetanen uit dit dorp zien ’hun’ grondgebied ook echt als onderdeel van de staat Tibet. (India erkent dit natuurlijk niet, maargoed heel Tibet wordt niet officieel erkent dus dat is een klein detail)
Vervolgens reizen we de volgende dag verder (wederom met bus, aargh) naar Mangalore. We hebben inmiddels ergens pindakaas gescoord en zijn helemaal gelukkig. We hebben niet heel veel tijd meer en willen graag nog even vakantie vieren, duiken en wellicht nog andere dingen doen. Dus willen we naar de deelstaat Goa, waar het een stuk toeristischer is maar waar dus ook meer mogelijk is. We blijven maar even in Mangalore, waar Sebas met veel moeite zijn haar laat knippen. (ik wilde ook maar stel dit nog even uit na zijn gedoe!) En dan reizen wij de volgende dag verder (tien uur in de bus..) naar Calangute en Baga, twee dorpjes vlakbij Panaji in Goa. Hier is het inderdaad toeristisch! Doordat we nu een stuk hoger zitten, is het nog steeds bloedheet maar niet meer zo benauwd, dus dat is super. Hier is het wel heel toeristisch (ongeveer 50/50 blank/bruin) maar we wilden gewoon even vakantie dus dan is dat wel prima! Morgen gaan we duiken (woehoee! ;-)) en de volgende dagen weer op t strand liggen. We krijgen allebei al aardig een kleurtje (Bas hoeft veel minder te smeren dan ik, oneerlijke wereld!) en het is hier ook erg genieten.

Jullie veelvuldige reacties blijf ik erg leuk vinden! Ik brief alles door aan Sebas, al leest ie zelf af en toe ook wat hij allemaal meegemaakt heeft en wat jullie reageren. Uncle Pet en Lisa; succes met de eerste zijn! ;-)

Dikke kus vanuit het warme India!