Nepal en India

Dames en Heren, daar is ze weer!

De vlucht naar Delhi ging prima, na mij is Sebas aan de beurt geweest om heerlijk vaak naar de wc te mogen hollen, maar gelukkig is dat na een paar dagen ook weer over. In Delhi laten we ons naar de main bazaar brengen, een gedeelte dat wel erg toeristisch is, maar waar wel alles in de buurt zit en we dus alle kanten uitkunnen. Vanaf het vliegveld stappen we in een prepaid taxi; dit keer een geweldig busje zo uit de jaren 70. (met ditto bekleding) We hobbelen vrolijk richting hotel en krijgen daar een kamer op de begane grond zonder (!) ramen. Dat heeft zeker voordelen; minder herrie en het blijft lekker donker (daar slaap ik goed op), na anderhalve dag komen we achter het nadeel.. Geen ventilatie! Alles blijft en wordt steeds vochtiger. De badkamerdeur houden we dicht (gelukkig hangt er niet allemaal was te drogen in onze kamer), het raampje in de badkamer kan niet open maar blijkt ook uit te komen op de badkamer van onze buren.. Dat verklaart de ‘gehorigheid’. Ons hotel heeft een dakterras, de enige plekken waar je de zon kan opvangen in deze stad. Maar hij is wel lekker warm! We verbazen ons dat (bijna) alles op de kaart verkrijgbaar is (we zijn er inmiddels aan gewend dat de helft van de kaart voor de sier is).
Onze missie in Delhi is een pak voor Sebas scoren (met dank aan br. Brugman! =)) Dus wij vertrekken naar Connaught place, en lopen daar wat rond. We worden –uitaard- continu aangesproken door taxi of Riksha rijders, maar we worden ook ongevraagd de geode kant opgeholpen door aardige indiers! Zo spreken we toevallig een man in pak en als Sebas halverwege t gesprek zegt dat we opzoek zijn naar een kleermaker, staat hij er op ons naar ‘de beste’ van de stad te brengen, en gaat ons een kleine tien minuten voor door de wirwar van straten en stof. (ze zijn ook een metro aan t aanleggen en de halve stad aan t verbouwen, dus nog meer chaos) Zo veel behulpzaamheid zie je in Nederland niet vaak!

Zo lopen wij binnen bij een kleermaker en na wat over en weer praatjes wilt Sebas wel in zee met hun. Dan begint het uitzoeken van de stof, het model, 2 of 3 delig, 2 of 1 split, aantal knopen.. Aantal knoopjes op de mouw.. Het levert heel wat telefoontjes naar het thuisfront op (wat heerlijk toch, zo’n moeder die dat allemaal weet!) en heel veel nadenken (Bas is niet zo heel erg goed in keuzes maken =D) Het wordt uiteindelijk het eerste stofje dat we mooi vinden (haha) en morgen moeten we terug om te passen.
Dan gaan we wat eten ergens, we lopen een willekeurige tent binnen die poepie chique blijkt te zijn. Staan we dan in onze drie kwartsbroeken en slippers! Wij hebben er ‘schijt aan’, en gaan in t zonnetje zitten. Bestellen heerlijke luxe vis (dat is ons nog niet gelukt hier) en als we de rekening krijgen betalen we een Nederlandse prijs voor een simpele lunch.. En wij hadden alles er op en eraan.. =D (al kostte deze lunch ons wel bijna t drievoudige van onze kamer.. =D)

De volgende dag is ons moedertje jarig, dus lopen wij de hele dag de tijd in de gaten te houden zodat we nederlandse ontbijttijd kunnen bellen. We willen wat dingen bezichtigen dus lopen naar t station, in de richting van de pre paid riksha. (aangezien we geen idee hebben van de prijzen en de prepaid hanteert vaste prijs) Voor dat we daar echter komen wordt Sebas continu omsingelt door 5 man die hem proberen over te halen om met hun vervoersmiddel mee te gaan. Sebas krijgt de kriebels (gek genoeg). Ik heb minder last, maar ook maar 1 iemand om me heen. (het voordeel van de vrouw). Ook de bedelende kinderen zijn hier in veels te grote getalen aanwezig. Dit blijf ik toch wel heel lastig vinden, je weet dat als je ze (op zo’n druk punt) wat geeft, de rest van de bedelaars op je af zal stormen. En zo’n kindje moet waarschijnlijk alles afdragen aan degene van wie ze op die plek ‘mag’ staan. (en vaak als je wat geeft, blijven ze vragen om meer) Maar toch, het zijn zulke jonge kindjes, dan is het heel erg moeilijk om nee te zeggen of je hoofd om te draaien, hoezo een menswaardige wereld?

We gaan naar het rode fort van Delhi, van buiten ziet dit er indrukwekkend uit, maar de binnenkant is niet echt de moeite waard. (wellicht zijn wij lichtelijk verwend door bij de Taj Mahal te beginnen!) hier zitten we echter wel lekker in het zonnetje en bellen we, luid zingend, ons moedertje. (die net ontbijt op bed krijgt, timing!) We werden gelukkig niet al aangestaard, tijdens ons ‘lang zal ze leven’, nog veel meer!

We willen vervolgens naar een brillenman, omdat ik een nieuwe bril wil. We hadden een advertentie gezien maar lijken daar niet te kunnen komen (de stad heeft gelukkig ook maar zo’n 12 miljoen inwoners, wel te overzien!) Ik heb daar in Mumbai nog tijd zat voor, dus we zoeken een soort park waar we lekker in t zonnetje gaan zitten. Daar laten we ons verleiden (en meer dan veel te veel betalen) tot iets heel geks. Er loopt daar een mannetje rond die oren schoonmaakt. Hij heeft een boekje waarin mensen in hun eigen taal (dus ook allemaal nederlanders) hun bevindingen hebben opgeschreven. Heel goed gevonden natuurlijk, en dat haalt ons ook over. Hij kletst ons echter omver waardoor we van te voren geen prijs afspreken, en naderhand betalen we dus meer dan 20 euro (!!!) En dan hebben we nog afgedongen ook. Maaaar het was wel een ervaring!! Haha ik zal jullie de smerige details besparen, maar nodig was het zeker. (en dan al die tijd maar denken dat we onze oren netjes schoon hielden) Deze man verdient een vermogen aan dit smerige klusje (hij smeert alles ook aan zijn duim, echt te goor). Vervolgens gaan we een ondergrondse bazaar in, waar we ons laten verleiden tot een ipod lader (ik, 3 euro) en een 64gb usb stick (bas, 4,50) En ze doen het nog ook! Iemand nog wat nodig? ;-)

‘s avonds dus weer passen! Sta je dan op je enigste paar schoenen, met een geleende strop en geen overhemd je pak te passen.. Maar t ziet er wel vet uit! De volgende dag doen we rustig aan, Sebas voelt zich wederom iets minder en ik wil even allemaal dingen regelen op internet e.d. Gister had ik een pakje opengemaakt van de pakjes die mijn lieve moedertje voor me gemaakt had, voor als ik in het weeshuis ben. Gister was ze jarig en ik had zo’n vermoeden van de inhoud, dus ik vond dat eentje mocht. En ja hoor: hagelslag!! Wat een heerlijk ontbijt vanmorgen!
De rest van de dag bezoeken we wat winkels en slenteren we door de stad. We komen terecht op een lokaal marktje, waar ook locals komen en we niet heel veel vaker worden aangesproken, dat is fijn! Ik koop er een 2e hands boek voor 70 eurocent (in het hotel hebben ze een bookexchange waar je voor 2,25 een boek mag kopen, als je een eigen boek inlevert, belachelijk! – uit principe zeul ik al die boeken straks mee naar Nepal!) Ook kopen we in een soort van bakery ons eerste Indiase snoepgoed (mijn hollandse voorraad begint aardig op te raken!) Gek snoepgoed dat soms ook heel vreemd smaakt, maar andere zijn weer verrassend lekker. Terug gaan we op een fietstaxi, de man trapt aardig door (valt dan weer mee) , al zitten we aardig gammel op de hobbelwegen. Sebas vind het maar niks (wat nou als we aangereden worden! Prompt gebeurd er achter ons een ongelukje, de eerste die we zien) Ik vind het een leuke ervaring. En het lukt ons steeds beter om af te dingen (al helpt Sebas niet altijd mee door, als we dan een goede prijs hebben, de man ineens heel aardig te gaan vinden en hem dan meer willen geven ;-) )
Dan halen we Bas zijn pak op, dat ziet er gelikt uit! Aangezien opsturen waarschijnlijk te duur is, lopen we de komende vier weken dus met een pak te zeulen, maar ach! Morgen moeten we vroeg op, want dan vliegen we naar Kathmandu, Nepal!

Nou Nepal heeft –gek genoeg- weer voor aardig wat avonturen gezorgd. We hadden een mail dat onze vlucht vertraging had met een uur, dus ‘pas’ om 08.40 vliegen, beter! Dat betekend nog steeds erg vroeg je bed uit (05.45, en we worden uitgeleiden gedaan door de mensen van het hotel die in de lobby op de grond slapen) Eenmaal op t vliegveld blijkt ons vliegtuig pas om 09.30 te vertrekken.. Hoe bedoel je voor niets vroeg op ;-) Maar ze hebben hier een Subway (broodjeszaak) dus heerlijk ontbeten (al had mijn broodje kip/ham alleen kip ;-)). In het vliegtuig vlak bij Kathmandu zie je ineens de skyline van Nepal, dat is indrukwekkend! Je vliegt op gelijke hoogte met de himalaya! Eenmaal geland merk je meteen dat je in een ander land bent. Zo omslachtig als ze in India doen op de vliegvelden, met alles honderd keer controleren (al kwamen we t land erg makkelijk uit natuurlijk!) zo makkelijk gaat het in Nepal. Je vult eerst de benodigde paperassen in voor een visum e.d., waarna blijkt dat je je visum alleen met dollars of euro’s of Nepalese roepies kan betalen.. Zoals bekend zitten wij al geruime tijd zonder euro’s en we zien hier ook geen pin automaat in de buurt.. We hebebn wel stiekem indiase roepies uitgevoerd (want dat mag niet), maar die kan je logischerwijs nergens wisselen. (gelukkig hadden we ditzelfde probleem niet ook toen we in India aankwamen.. Wij zijn niet zo van de voorbereiding!) Als we ons paspoort inleveren mogen we verder om te gaan pinnen. We gaan door de handbagage check en dan zo naar buiten! De eerste pin doet het –natuurlijk- niet, de tweede accepteert alleen visa. (wat wij nog steeds niet hebben, haha) Wij terug naar binnen (= no entry maar je loopt zo langs de beveiliging, halen onze baggage, terug door t poortje (mag gewoon doorlopen) en naar de visumbalie. Na veel geode moeten we het toch maar proberen met onze indiase roepies bij het wisselkantoor, die uiteindelijk ook wilt wisselen. Vervolegns hoeven we weer door geen enkele check, zwaaien we vriendelijk naar het personeel en weg zijn we. Hoe bedoel je veilig?
We nemen een taxi naar een hotel uit the lonely planet en krijgen een kamer met niks teveel: een bed, Spiegel, peertje en kapstok! Maargoed, we betalen er ook maar 300 roepie voor, wat later een kleine drie euro blijkt te zijn. Totaal! (en dan ook nog warm water in de gedeelde douches.. wat een luxe!)
Dit land is enerzijds moderner dan India, drank is geen verboden goed, stelletjes lopen hand in hand (dat is gek, na twee weken India!) en dragen modernere kleding. Anderzijds groet iedereen je hier met ‘Namaste’ en met de handen tegen elkaar, wordt alles je aangereikt (een rekening bijv.) met de rechterhand, terwijl de linkerhand de rechter ondersteunt, en eenmaal heeft een meisje dat ons eten kwam brengen achteruit schuifelend de kamer verlaten, zodat ze ons niet de rug hoefde toe te keren. Een mix van culturen dus! De tempels hier hebben duidelijk een meer Chinese/tibetaanse invloed! (zie foto’s) We gaan naar ‘de apen tempel’, een tempel boven aan een gigantische trap waar verkopers en bedelaars inderdaad tussen de aapjes leven! We hebben, zoals iedere toerist, nootjes gekocht en de aapjes uit onze hand laten eten. Leuk! Vervolgens zijn we de tempel opgeklommen, wat een prachtig uitzicht over de stad gaf en een mooie kijk in de cultuur van hier. De hele tempel was versierd met gebedsvlaggetjes, en ook de tempel zelf had allemaal kleuren. Wat een vrolijkheid! Opvallend waren ook de gebedsringen, ringen die je kan draaien en 1 zo’n draai staat dan gelijk aan 11000 gebeden (dat schiet lekker op he), je hebt ze in t klein, maar ook twee keer zo groot als ons. Hier kopen we onze eerste souvenirs en doen we ons best met afdingen (later zoeken we pas de koers op, we dachten dat die vrij gelijk aan de indiase roepie lag maar hij ligt 1/3 lager, dat zijn goedkope souvenirs!)
Een dag later huren we een motor, wederom voor het gigantische bedrag van 6 euro! Heerlijk om niet afhankelijk te zijn van bussen en fietstaxi’s. We hebben een halfbakken kaart, de wegen die erop staan lopen rechttoe rechtaan, terwijl de wegen waar we op rijden zich in allemaal bochten wringen. Om de drie afslagen staat er een bord en de helft van de tijd is dit bord in het arabisch. Voor te stellen dus dat het erg lang duurt voor wij de stad uit zijn! Op de motor verkennen we Kathmandu Valley, allemaal kleine dorpjes, oude steden en mooie uitzichten. Als we even pauzeren realiseren we ons dat dit ECHT een van de smerigste hoofdsteden van de wereld is; als ik mijn zonnebril afzet zie je de afdruk.. Doordat de rest van mijn gezicht zwart is van het stof en vuil. Lekker!
‘s avonds zoeken we een leuk eettentje uit; gewend als we inmiddels zijn aan India (waar alles tot leven komt zodra t donker wordt), is dit weer even wennen! Alles eettentjes sluiten hier stipt om negen uur. De meeste Nepalese mensen kunnen ook echt maar een paar woordjes engels, maar willen wel graag helpen. Dat levert leuke gesprekken op, zoals toen ik wat wilde bestellen:
Ik: ik zou graag mango sap willen
Hij: nee
Ik: oke. Sinaasappelsap dan?
Hij: nee
Ik: Okee, hebben jullie ander sap?
Hij: nee.
Ik: (grijns) water?
Hij: ja!

Verder kom ik erachter dat ik een slechte reiziger ben; ik ben al veels te veel kwijt geraakt. Na twee dagen Nepal kwam ik erachter dat ik mijn (enige) warme vest op t vliegveld van Delhi had laten liggen, wat niet heel erg is want die wilde ik toch al achter laten, alleen eigenlijk pas na de kou.. En twee dagen later kwam ik erachter dat ik mijn handschoenen ook niet meer had.. Laten hangen boven de kachel in Gulmarg, waar we gingen skieen.. Sorry mam!
We bezoeken ook nog het plaatsje Bouddha, met 1 van de belangrijkste tempels voor tibetanen. Indrukwekkend is het zeker, wat een gevaarte! De monikken en anderen die eromheen lopen of ergens in een hoekje stil hun gebeden zeggen, zijn minstens zo indrukwekkend. Dan gaan we naar het busstation om een bus te pakken naar Pokhara! Aangezien we daar de enige witte mensen zijn met mega backpacks, worden we direct belaagd. We regelen het liever via de ticketbalie (Die arabisch zijn!) en komen er uiteindelijk uit. Onze eerste busreis gaat zo’n 6 a 7 uur duren. De bus is vanbinnen geweldig versierd, overal andere printjes en versieringen. De bus is nog niet vol als wij vertrekken, maar dat lukt binnen no-time dankzij een ‘lobbyer’ die in de deuropening mensen naar binnen kletst. Bij iedere stop loopt de bus vol met tientallen verkopers en bedelaars en ook via de ramen wordt aardig handel gedreven. De buschauffeur heeft 1 cassette bandje wat gedurende de hele reis (m.u.v. enkele gekoesterde momenten!) op volume 25 door de bus dendert. Na een kleine 7 uur zijn wij zeker een ervaring rijker! (en 200 km verder)
We willen om 20.30 een hotel binnen gaan, maar het is er pikdonker. Uiteindelijk toch maar kloppen, de mensen sliepen al.. Maar ze hebben nog ruimte, gelukkig! Dit dorpje staat bekend om zijn prachtige uitzichten, zonder dat je er een berg voor hoeft te beklimmen. Ideaal voor mensen met weinig tijd (zoals wij). Als we de volgende ochtend wakker worden, regent het. Dit blijft het doen tot 3 uur smiddags! Een lanterfanter dagje dus. ‘s avonds is Sebas even de hort op en komt de hoteleigenaar mij halen, of ik mee wil komen naar het dakterras. Daar aangekomen zie ik me toch een uitzicht! Dit was gister niet voor te stellen, adembenemende Bergen met een grote B, zo in je achtertuin! Het Annapurna gebergte (voor de kenners), met recht voor ons the fish tail, zo genoemd door de vorm van de punten (al zie je hier maar 1 punt vd 2)
Sebas voelt zich wederom niet zo lekker, dus we eten niet te laat (al worden we om 21.00 toch de tent uit gekeken!) en gaan dan lekker slapen. De volgende ochtend is het weer uber bewolkt, dus vertrekken wij richting bushalte. We gaan naar de grens, naar Sonauli, een busrit van zo’n 6 uur. Ik voel me ook niet al te denderend (we hebben bedacht maar eens niet meer van elkaars drinken te drinken, misschien dat dat helpt!) om 10 uur vertrekt onze bus, en nog voor we de stad uit zijn is mijn maag al geleegd. Dit gaat continu zo door, tot drie uur. Was een leuke reis! Voor Sebas ook trouwens, aangezien ik niet de enige was en hij continu zakjes en papier mocht regelen. Als wij vragen waar we zitten blijken we om onduidelijke redenen een omweg genomen te hebben, dus voorlopig zijn we er nog niet. Na 9 uur komen we aan, en het enige wat ik wil, is naar bed! Sebas voelt zich wel weer wat beter, dus die gaat nog even de hort op. Ik vertoef ook de halve nacht in de badkamer, die van zichzelf al erg smerig is. (en geen warm water heeft) maar de volgende dag is het gelukkig over.
Dan vertrekken we naar de grens; vullen in Nepal een ‘departure’ formulier in, steken lopend over, in India een ‘arrival’ formulier en that’s it. Geen controles, helemaal niks! Vanaf de grens pakken wij een bus naar Gorakhpur, waar we nu zitten. Een klein stadje waar niks te beleven is, maar zodirect vertrekt hier onze trein naar Varanasi. Op naar warmere oorden!

Veel liefs namens ons beiden!

Ps. De foto’s zijn dus te vinden op http://cid-ac237adb682e5f56.skydrive.live.com/albums.aspx