Onze tweede week, stuk sportiever!

Lieve allemaal,

Daar ben ik weer! Ditmaal een berichtje vanuit Delhi.

Sinds de vorige keer hebben we weer van alles meegemaakt; Vanuit Udaipur zijn we naar Srinagar, in het noorden van India, gevlogen om vervolgens naar het bergdorpje Gulmarg te rijden!
Hier wilden we gaan skieen en snowboarden, maar op t moment van aankomst lag er nauwelijks sneeuw.. Dat hadden we van te voren ook niet even gecheckt ofzo =D
De reis duurde erg lang, het vliegen had (uiteraard) vertraging en de controles stellen hier niks voor, maar worden wel 5 keer gedaan. (dus 5 keer door een hokje, 5 keer je handbagage checken, body check) Als vrouw zijnde mag ik gelukkig wel voor en in een hokje met gordijn! haha.
Op het vliegveld van Srinagar zie je direct dat we dicht bij de grens met Pakistan zitten; erg veel militairen met geweer die zogenaamde veiligheid moeten uitstralen.
Eenmaal in Gulmarg gaan we op zoek naar een goed hotel. De sfeer is hier duidelijk anders dan in de grote steden, het is echt een ons-kent-ons dorp, al proberen er verschillende hier ook een slaatje uit ons te slaan. (maar waar je in de stad continu belaagd wordt door minstens 5 man met ‘geweldige’ aanbiedingen, wordt je hier redelijk met rust gelaten en zijn mensen gewoon geintresseerd in je. We eindigen de eerste avond dan weer wel in een veels te duur hotel, maar hebben tenminste een (hard) bed! De volgende dag verkassen we en weten we ook waar we skispullen e.d. kunnen huren. Het blijkt wijs om het aan de andere westerse toeristen te vragen! Ons tweede hotel is prima, we hebben een houtkachel midden in de kamer staan (dus nee, geen cv), die iedere dag opnieuw aangestoken wordt. De hele kamer is ook van hout (plafond, muren, kasten, bed) Zal de lokale stijl wel zijn. (vorige hotel ook namelijk) En we hebben een douche en kraan met wasbak, er komt alleen geen water uit. =D In plaats daarvan hebben we een grote blauwe ton in de badkamer staan met een verwarminselement onderin en een kraantje, werkt net zo goed! En om de wc door te spoelen een emmer met water. We hebben vier lichtpunten in de kamer, waarvan twee het maar doen (maar je kan de ene lamp eruit halen en dan ergens anders indoen) En ach, de stroom valt toch een paar keer per dag uit.. (is vooral erg leuk als je een film zit te kijken!!)
Gisteravond is het zowaar begonnen met sneeuwen, dus we hebben geluk! De eerste dag gaan we naar een beginnerspiste, met een mini liftje. Hier blijken alleen skiers van af te mogen (Sebas snowboard) dus hij mag wachten, kan ik mooi even uurtje oefenen! (Even voor degene die het niet weten: wij kunnen allebei absoluut niet skieen of snowboarden =D)
De echte piste hier heeft een uberlange gondola (dichte lift) en daar is Sebas smiddags naar toe. Ik ging 'm na mn lunch opwachten, dus daar stond ik dan in de sneeuw die maar bleef vallen.. Bas kwam maar niet! Na een half uur wachten begon ik maar eens rond te vragen hoelang t normaal gesproken duurt voor je beneden bent, na drie kwartier komt er een ambulance aanrijden en ik begin me toch wel aardig wat zorgen te maken. Na 50 minuten en een heleboel zenuwen, wil ik net een groep westerse mensen aanspreken (de indiers kunnen niet zo goed engels dus snappen me niet) als ik een totaal ingesneeuwde Bas van de berg zie afkomen.. =D

De volgende dag gaan we samen naar de Gondola. We worden door meerdere mensen lichtelijk uitgelachen als ze horen dat we beginners zijn; schijnbaar zijn hier geen ‘gewone’ pistes, maar heb je gewoon een berg met bomen en andere obstakels. De gondola bestaat uit twee fases, de eerste fase wordt al blauw en zwart genoemd. (de tweede fase is nu nog dicht ivm het weer). Gelukkig komen we er pas na onze eerste afdaling achter dat onze verzekering hier niet geldig is! (i.v.m. spanningen tussen Pakistan en India wordt dit gebied afgeraden als reisgebied door het ministerie)
Gister was Sebas ergens naar beneden gegaan waar het behoorlijk moeilijk was, dus dit keer volgen we een groep die een heel end naar links gaat. Dit bleek niet al te snugger, hoezo zou de makkelijkste route het verst van de gondola liggen? =D We eindigen ergens off-track, met nog erg veel poedersneeuw en routes waar een enkeling ons voor geweest is. En dan nog heel veel obstakels om te ontwijken! Vast een Walhalla voor de ervaren skieer. We zijn nog net niet de berg afgerold, en zijn er waarschijnlijk goed vanaf gekomen (waarschijnlijk was het wel even gevaarlijker dan wij dachten) Ik viel 1 keer met mn gezicht voorover in de sneeuw (heel charmant) waardoor ik wel even schrok! (en natuurlijk heeft Bas daar een foto van gemaakt) Het was behoorlijk inspannend ook; jezelf 100x uit de sneeuw hijsen. Maar aan de andere kant was het ook wel erg mooi! Als enige in de sneeuw tussen de bomen en in de Bergen, prachtige himalaya!
Na ruim drie uur en plusminus 5 andere mensen gezien te hebben, zijn we er ineens bijna. We hebben het overleefd!

‘s avonds doen we een soort van après ski met wat anderen uit het hotel (de locals drinken geen alcohol maar ergens achter een huisje kan je bier halen) en daarna heerlijk slapen.
De volgende dagen is het opgehouden met sneeuwen en ontstaan er langzamerhand steeds meer paden. Dat is fijn voor ons! Naast het skieen worden we met grote regelmaat ‘lastig’ gevallen door het personeel van ons hotel, er is zo’n 8 man in dienst die de meeste tijd met zn allen rond de kachel zitten. En om de haverklap met of zonder kloppen onze kamer binnen komen lopen, of om het vuur aan te steken, het water te checken of om gewoon ‘te staan’ (en ons in vertwijfeling achter te laten wat ze in godsnaam kwamen doen.)
We hebben geen mobiel bereik hier, maar horen van het enige internetpunt in de wijde omtrek. Wij dus naar het meest luxe hotel van Gulmarg, met rode loper en lounge ruimtes en alles er op en eraan. (al is alles wel oud en verlegen) Na even internetten wil ik betalen met 500 roepie (het grootste biljet wat je uit de pin krijgt, omgerekend zo’n 7,50) en moet ik vervolgens ruim tien minuten wachten tot de beste man het wisselgeld bij elkaar verzameld heeft. Juist!
S’ avonds weer naar een tentje in het dorp, want daar was feest. De locals hadden special voor alle toeristen heerlijke stew gemaakt (met iets van schaap, dus eindelijk iets anders als kip!! – Aangezien de moslims (geen varken) en hindu’s (geen koe) hier vrolijk naast elkaar leven, verkoopt iedereen alleen maar kip – Heerlijke stew!) en wij als toeristen dronken de hele biervoorraad van het dorpje op. (Ik was op tijd naar huis gegaan maar ik hoorde de volgende dag inderdaad dat halverwege de avond het bier op was.. )
De laatste dag was fase 2 van de gondola open (daar moet t zeer goed weer voor zijn ivm lawinegevaar) Wij waren niet van plan er af te skieen, maar wilde wel naar de top voor het uitzicht! En mooi was het. De berg zelf was uberstijl, daar moet je echt goed voor zijn! Maar daar waar de gondola eindigde, zijn wij verder omhoog geklommen om van het uitzicht te genieten. We eindigden op meer dan 4000 meter hoogte met een geweldig uitzicht. Echt een beetje het top van de wereld gevoel, geweldig!
Eenmaal terug hoorde we dat er toch twee lawines geweest waren, waarbij een nog niet duidelijk was of alles goed was afgelopen, dat is schrikken! De 2e fase ging dus ook weer dicht en wij in het bakje weer naar beneden. En toen van fase 1 weer naar beneden, maar nu via iets van een route! Haha we worden er al iets beter in, vinden we zelf.

De volgende ochtend vertrekken we om half tien met een gedeelde taxi terug naar Srinagar. Heen hebben we er anderhalf uur over gedaan, en je moet twee uur van te voren aanwezig zijn i.v.m. de veiligheidsmaatregelen op het vliegveld. We vliegen pas om half twee, dus we hebben alle tijd!
De reis gaat voorspoedig, tot we op de hoofdweg richting vliegveld komen. Het verkeer gaat langzamer en voor ons hoopt zich een menigte mensen op. De auto voor ons, ook met toeristen, komt tot stilstand en vanuit de menigte worden dreigend stokken geheven en wordt veel geroepen. Onze chauffeur die nauwelijks engels spreekt noemt het een strike. Van het hoe of waarom weet hij niks, en wilt hij niks weten. Dit wordt keren en een andere weg zoeken! Letterlijk zoeken, want er is eigenlijk maar 1 hoofdweg naat het vliegveld. We maken een omweg van 13 km door dorpjes en hele smalle straatjes met gaten en waterstromen (en andere stromen) over de weg. Dan komen we weer op de grote weg en lijken we goed verder te kunnen. Tot 5 minuten voor het vliegveld; weer een opstopping! Het begint er op te lijken dat ze het hele vliegveld hebben afgezet. Wij zijn inmiddels twee uur onderweg. We komen via een andere route nog een blokkade tegen, waar met stenen gegooid wordt en waar mensen op de vlucht slaan. Gelukkig maken we alles van een afstandje mee, maar bedreigend is het wel. Uiteindelijk vinden een een route, waarbij onze chauffeur meerdere keren de weg moet vragen, we doodlopende weggetjes in rijden en weer keren, we zelfs off-road onder een brug door willen (maar we zijn te hoog), maar uiteindelijk (inmiddels 12.38, 13.30 vliegen) vinden we een weg die open is. Of het leger opgetreden heeft of wij gewoon geluk hebben, weten we niet. Dan kunnen we aansluiten in een rij auto’s die 1 voor 1 het vliegveld op mogen. Weer een kwartier verder! Het wordt nu wel erg spannend.
(intussen zien wij wel de echte dorpjes en de echte mensen van deze regio. Hoe schrijnend sommige mensen leven, hoe inventief alles hergebruikt wordt. (bruine en verlegen rugtassen hangen te ‘pronken’ in een winkeltje, tassen die bij ons door de kringloopwinkel geweigerd zouden worden) En hoe iedereen, ondanks hun schaarste, toch hun fietsen, kleding en huizen versierd. Dat is pas levensvreugde! )
Ineens moet alle bagage uit de auto, door een scanner, wij door een scanner, en vervolgens iedereen de auto weer in, we zijn nog lang niet in de buurt van het vliegveld! Om 12.57 komen we aan. Op het vliegveld moeten we eerst inchecken, dan een gigantisch formulier als ‘foreign traveller’ invullen (wie je bent, waar je geweest bent, vluchtnummers en dat soort onzin), dan 3x baggage laten checken, 3x door de (vrouwen) scanner, 1x letterlijk alles uit mijn handbagage (en dat is nogal veel) halen en openmaken (spiegeltjes, doosjes, pepermunt, camera). Gelukkig waren er twee mensen die ons overall door heen loodsten, omdat wij de laatste voor het vliegtuig waren.. En toen stonden we ineens buiten, waar we weer door een check moesten en zagen we in de verte ons vliegtuig liggen! Daar hard lopend naar toe, onze baggage kwam op een karretje achter ons aan, mijn fles water nog in de hand (wat nou moeilijk doen over vloeistoffen?) en dan halen we het gewoon! 13.12 zitten we! Op naar Delhi!


ps. Toch maar wel een simkaart gekocht: mijn nummer is 0091 9711507691. Ik denk niet dat het nu gaat lukken met foto's bij dit verslag, maar die volgen zeker!